Smeergeld

Vorige week was het goede vrijdag. Vandaag is het vrijdag de 13e. Vrijdag de 13e staat gelijk aan ongeluk. Was het vandaag ook echt een ongelukkige vrijdag? Gedeeltelijk. Is het me eindelijk gelukt om mijn clienten te motiveren, zijn de hulpverlenende instanties waar ze heen moeten ineens niet vooruit te branden. Is dit ongeluk? Nee, dat gebeurd van maandag tot en met donderdag ook. Het ongeluk zat hem deze week meer in de dinsdag. Toen heb ik besloten er een stuk over te schrijven op vrijdag.

Iedereen die zelf kinderen heeft, of kinderen kent, of ooit kinderen heeft gezien, weet dat je kinderen anders moet benaderen dan volwassenen. Vooral bij jonge kinderen (zeg tot een jaar of 5) moet je je aanpassen. Dat betekent een beetje voorover buigen als je tegen ze praat, niet teveel lange of moeilijke woorden gebruiken en aan het einde van elke zin, je stem wat in hoogte gooien. Ga je dit doen bij kinderen boven de 5 jaar, dan vinden ze je al gauw kinderachtig. Ga je dit doen bij volwassenen, dan zet je jezelf ronduit voor paal. En toch komt het echt voor.

Ik ben bijna jarig. Natuurlijk krijg je dan de wenslijstjes. Ik wilde graag een nieuwe badmintonracket en mijn ouders mochten hiervoor de portemonnee trekken. Dus moeders en ik naar de Makro. Naast allerhande andere zooi, verkopen ze daar ook rackets. Helaas niet wat ik zocht, dus door naar de volgende. In Hengelo zit een Intersport Megastore. Inderdaad sportartikelen op een oppervlakte zo groot als de provincie Gelderland. Ook rackets voldoende. Binnen voornamelijk jongeren aan het werk. Mijn moeder en ik hadden al snel een racket gekozen. Tenminste ik had een racket gekozen en zij was akkoord gegaan met de prijs. Nu heb ik vrij grote handen en er moest een extra grip omheen. Normaliter laat je dit doen door iemand van de winkel, maar dat is knap lastig als niemand je durft aan te kijken. Als een verkoper met zijn klant bezig is, dan hoort hij dat rustig af te handelen. Dat deden ze hier prima, maar even een opmerking naar wachtende klanten is niet meer dan normaal. Ook dat gebeurde, alleen niet naar ons. Mijn moeder ontdekte een verdekt opgestelde verkoper en wilde naar hem toelopen. Op het moment dat deze dit doorkreeg, veranderde hij in een topsprinter. Nieuwe wereldrecords werden gevestigd in zijn haast om weg te komen.
Om een lang verhaal kort te maken, uiteindelijk werden we geholpen. Er werd een extra grip op het racket gezet, niet erg netjes, maar dat geeft niet voor een gehandicapte, die zien dat toch niet.
En toen gebeurde het. Hij keek van mij naar mijn moeder en besloot op het laatste moment toch mij maar aan te spreken. Inderdaad voorovergebogen, met simpele korte woordjes en met verdraaien van zijn stem aan het einde van iedere zin. Alsof ik dus een kind van 5 was. De eerste reactie die in me opkwam had een 5 jarige nooit kunnen bedenken. Het liefst was ik op dat moment opgestaan om de man eens grondig wat tandarts kosten te besparen de komende jaren. Een kunstgebit is bij de tandarts namelijk een stuk voordeliger dan je eigen tanden.

Ik heb echter besloten me op dat moment in te houden. Deels omdat mijn moeder erbij was en, eerlijk is eerlijk, ik was behoorlijk geschokt. Mijn moeder onderging een soortgelijk lot. Vervolgens dus toch maar door naar de kassa. 11 kassa's en maar 1 open. Op het moment dat er 1 bij kwam, drongen een oudere man en zijn vrouw voor. De vrouw gaf nog aan dat wij voor waren, maar manlief reageerde niet. Ach, die gehandicapten kunnen nog wel even wachten. Daarbij hebben ze het toch niet door.
Bij het afrekenen heb ik gevraagd waar ik eventueel met klachten terecht zou kunnen. De jongedame achter de kassa vroeg of het over kleding ging. Toen ik uitgelegd had wat er in de winkel was gebeurd, besloot ze "even te gaan overleggen".
5 minuten later was ze terug en er werd aangegeven dat de betreffende medewerker zich van geen kwaad bewust was. Ze vond het erg vervelend en ze wilde me een bon vna 10 euro geven of 10 euro van de prijs afhalen. Ik heb dat tientje maar aangenomen. De grap was, dat dit tientje niet aan mij werd gegeven, maar aan mijn moeder. De dame achter de kassa gaf ons nog mee om vooral te overwegen als klant een volgende keer weer terug te komen.

Blijkbaar ben je als klant in Nederland al lang geen koning meer. Dit blog is ooit gestart om mensen bewust te maken van de problemen waar rolstoelers tegenaan rollen. Eigenlijk wilde ik in de Intersport hetzelfde doen. Ik stond verbaasd over het feit dat iemand die in zo'n soort winkel werkt mensen met zo weinig respect kan behandelen. Daarnaast verwachten ze dat de boel af te kopen is. Als dit al het geval was, dan is 10 euro natuurlijk een bedrag dat nergens op slaat. Nee, als ze begrepen hadden wat het gedrag van de verkoper met mij als persoon had gedaan, hadden ze mogelijk anders gereageerd. Maar daarvoor moet je wel kunnen en vooral willen nadenken. Als de betreffende personeelsleden een beetje ballen hadden gehad dan waren ze met me in gesprek gegaan en hadden ze willen weten hoe dit in het vervolg te voorkomen. Nee, 10 euro is voldoende en hun geweten is weer zuiver. En zo veranderd er dus niets. Ik voelde me (en voel me nog steeds) behoorlijk vernederd en het gebaar van 10 euro heeft dat gevoel alleen maar versterkt.

Marloes kwam echter met de oplossing. We hebben van de 10 euro allerlei lekkere dingen gekocht. Chips, chocolade en ijs. Dat eten we op en daar maken we dus letterlijk stront van. Gewoon om te laten zien aan dit soort verkopers dat we er schijt aan hebben.

En dames en heren van Intersport, ik heb erover nagedacht. Mij zien jullie nooit meer terug....

Groet
Martijn