Geloofwaardigheid

Ik ben in de war! Nu zullen jullie wel denken, dat is niets nieuws. Dat klopt ook, alleen ben ik nu toch wel ernstig in de war. Daarnaast voel ik me verbaasd, verdrietig, boos en zelfs genaaid.

Door mijn beperkingen ben ik veroordeeld tot een rollend bestaan. Met mijn rolstoel kan ik goed uit de voeten. Regelmatig krijg ik de vraag of ik een blessure heb of dat het "iets blijvends is". Ik probeer dan altijd zo goed en zo kwaad mogelijk uit te leggen hoe de vork in de steel zit. Dat verhaal start altijd met een ongeluk op het voetbalveld en loopt door tot de keuze om een rolstoel te gaan gebruiken een aantal jaren geleden. Ik kan nog goed staan en kleine stukjes lopen. Hier heb ik nooit
omheen gedraaid. Wel is dat af en toe reden voor anderen om me vreemd aan te kijken. Aanstellen is een term die ook wel eens wordt gebruikt. De mensen die me goed kennen weten hoe het daadwerkelijk in elkaar zit. Van aanstellerij is geen sprake, maar voor de beeldvorming was het beter geweest om in het geheel geen benen meer te hebben. Dan is alles ineens duidelijk en zal niemand vraagtekens zetten bij de handicap.

Een tijdje geleden was ik weer eens studio sport aan het kijken. Ondanks het feit dat sporten voor mij zelf wat lastiger is geworden, mag ik er nog steeds graag naar kijken. Omdat ik sport vanuit een rolstoel, heb ik daar stiekem wat extra belangstelling voor. Een van de beste rolstoelsporters is op tv. Gek genoeg loopt ze. Het gaat hierbij om Monique van der Vorst. Deze dame heeft op jonge leeftijd een ongeval gehad, waarbij ze een hoge dwarsleasie heeft opgelopen. Met de handbike heeft ze nationale en internationale successen behaald. Zelfs 2 keer zilver op de paralympics. Tijdens een training heeft ze wederom een ongeluk gehad en in eerste instantie zag het er niet goed uit. Totdat ze tijdens de revalidatie weer gevoel in haar voet kreeg. Het begon met een tinteling en langzamerhand kwam het gevoel in haar benen terug en inmiddels is ze zover dat ze weer kan lopen. Een wonder zoals dit zo mooi wordt genoemd. En daarnaast voor veel mensen met een beperking een hoopvol verhaal. Ook voor mij, terwijl overduidelijk is dat er in mijn geval geen verbetering mogelijk is. Dat dit bij haar ook het geval was, maakt de boel zo bijzonder.

Afgelopen week het bericht dat Monique van der Vorst is opgenomen in de wielerploeg van de Rabobank. Wauw, van paralympisch sporter tot de top van de Nederlandse wielersport. Over wonderbaarlijke genezing gesproken!

Maar afgelopen vrijdagavond gebeurde er iets heel vreemds. In een late nieuwsuitzending kwam haar verhaal weer voorbij. Nu werden er echter vraagtekens gezet bij haar verhaal. Ik bleef geboeid kijken en het leek erop dat er helemaal geen sprake was van een dwarsleasie. Monique kon al veel langer lopen en het laatste trainingsongeval was niet de start van haar herstel. Marloes en ik hebben elkaar vol ongeloof aangekeken. Dit kon toch niet waar zijn? Zou iemand inderdaad in staat zijn de boel zo te besodemieteren en jarenlang gehandicapt te "spelen"? De media leggen de schuld bij zichzelf neer, maar ik denk dat het iets genuanceerder ligt dan een simpele schuldvraag.

Ik ben gaan spitten op internet en het verhaal wordt inderdaad bevestigd. Dit alles naar aanleiding van een journalist die wat dieper op de zaak wilde ingaan. Niemand had haar verhaal in twijfel getrokken. Vreemd eigenlijk, maar mensen geloven nu eenmaal graag in wonderen. Het blijkt dat ze lang geleden inderdaad een ongeluk heeft gehad. Er blijkt achteraf echter geen sprake te zijn van een dwarsleasie, maar van een (voor zover ik het snap) psychische aandoening. Naar eigen zeggen heeft ze veel ellende meegemaakt en is het een opeen stapeling van factoren geweest die haar
verlammingsverschijnselen hebben veroorzaakt.

Zelf zegt ze hierover het volgende: "Ik heb niet gelogen, ik heb het niet goed verwoord. Achteraf klopt het niet wat ik gezegd heb, maar ik wist niet beter. Ik was me er niet van bewust dat ik daarvoor soms op mijn benen stond. Ik had nooit in de media moeten komen, denk ik. Ik was nog zo in de war van alles wat er gebeurd was. Ik wist niet wat me overkwam. Hoe moest ik iets uitleggen wat ik zelf niet snapte? En niemand vroeg goed door, dus ik kon het ook niet beter vertellen."

Er blijkt dus jarenlang onduidelijk te zijn geweest wat haar exact mankeerde. Dat is een bekend probleem. Een van de eerste dingen die ik mezelf heb afgevraagd, is of die olympische medailles wel
geldig zijn gebleken. En ja, ze is gekeurd door artsen van het olympisch commite en ingedeeld in de voor haar geldende klasse.

Tevens zegt ze het volgende: "Dat ik jarenlang niet begrepen ben. Door niemand. De doktoren hebben niet erkend wat me mankeerde. Sommigen zeiden dat ik een incomplete dwarslaesie had zonder het goed uit te leggen, anderen behandelden me alsof ik gek was. Pas nu krijg ik een beeld van wat er mis met me was. Ik had wel degelijk verlammingsverschijnselen.
Dat werd niet veroorzaakt door problemen in mijn ruggenmerg, maar door de aansturing van boven. Mijn huidige revalidatiearts vergelijkt het met een auto: mijn motor was niet stuk, maar ik wist niet meer hoe ik auto moest rijden. Maar soms lukte het wel."
"Soms waren de verlammingsverschijnselen weg. Dan kon ik even staan. Of lopen. Maar het duurde nooit lang."

Verlamming getriggerd door een ernstig trauma, verschrikkelijk natuurlijk. Het erge vind ik dat door haar verhaal veel mensen hoop hebben gekregen. Er is inmiddels zelfs al iemand geweest die zijn eigen ongeval opnieuw heeft willen nadoen om een dwarsleasie ongedaan te krijgen. Dat is natuurlijk een levensgevaarlijke stap. Ook mijn eigen hoop is door dit verhaal veranderd. En toch...

Ondanks mijn boosheid, verdriet en algeheel ongeloof, snap ik Monique van der Vorst wel. Deze vrouw heeft waarschijnlijk zelf niet geweten hoe het zat. Door verschillende meningen van verschillende specialisten, kan je beeld sterk worden beinvloed. En dan ben je ineens een olympische grootheid. Je betekend veel voor de rolstoelsport en voor sporters met een beperking in het algemeen. Je kunt ook niet meer terug. De manier waarop ze dit heeft opgelost is niet netjes. We mogen er vanuit gaan dat deze beslissing niet door haar alleen is gemaakt. Er zal een heel team aan managers, begeleiders, coaches en weet ik wat nog niet meer, omheen staan.
Misschien is een simpel excuus, een woord van spijt of sorry voldoende. Niet alleen van haar, maar waarschijnlijk met name van de mensen direct om haar heen. En laten we haar daarna blijven volgen. Kijken hoe ze het ervan af brengt op de fiets. In een team met Nederlands snelste rijdster, Marianne Vos. Het lijkt me eerlijk om haar opnieuw te gaan afrekenen op haar sportieve prestaties, maar nu als "normale" sportvrouw.

Groet
Martijn