Hij is er weer. Onze grote vriend Murphy is terug. Leek het allemaal erg lekker te gaan, ineens komt alles weer tegelijk.
Zoals ik al eerder schreef is mijn lichaam niet echt in topconditie. Er is een schouderprobleem bijgekomen. De orthopeed werd ingeschakeld en de tocht daar naar toe wil ik je niet onthouden.
Het begon al met het maken van een afspraak. Deze kon niet eerder dan vandaag, terwijl we toch een week of 6 geleden al een verwijzing hadden verstuurd. Nu heb ik veel ervaring met orthopeden, maar ik werd bij een nieuwe ingedeeld.
Bij binnenkomst moet je je melden bij een secretaresse. Deze vrouw had waarschijnlijk ook zin in een vrije dag, met andere woorden ze was niet te genieten. Een ponskaartje was al lang niet meer nodig, sorry hoor. De dokter had een uitloop van ruim een half uur. Ok vervelend, maar niet anders dan vroeger. De manier waarop het echter naar mijn hoofd geslingerd werd, deed me bijna denken dat het mijn schuld was dat de dokter zo laat was. Waarom dit niet kan zal ik dadelijk verder verklaren.
In de wachtkamer heb ik geprobeerd me rustig te houden. Terwijl de secretaresse de een na de andere gast afbekte, tikte de tijd rustig verder. Na ruim 3 kwartier mocht ik naar binnen. Best snel, het record staat op ruim 4 en half uur.
De orthopeed zelf had het inderdaad druk. Hij vroeg zich toch af waarom ik in een rolstoel zat. Ja verontschuldigde hij zichzelf, hij had nog maar een stukje van het dossier gelezen.
De verwijzing was digitaal doorgestuurd door de huisarts en deze orthopeed reageerde daar toch wat verwonderd op. Hij begon de verwijzing ter plekke voor te lezen. Hij vond het leuk om met moeilijke woorden te gooien, maar in dit geval wist ik wat het betekende. En dat was direct de eerste fout. Je moet een orthopeed nooit te slim af willen zijn.
Mijn schouder werd betast en is inmiddels blauw. Naar wat rare bewegingen en een hoop gekreun en gegil van mijn kant, besloot hij dat de klachten echt waren.
De huisarts had er al 2 spuiten in gezet, maar hij wilde er nog meer in rammen. Want huisartsen weten meestal niet hoe en waar ze prikken. Dat hij daarmee elke huisarts in Nederland onderuit haalt deerde hem niet. Er moest opnieuw gespoten worden.
De naald ging erin en daarna deed hij een Prins Claus imitatie. Heftig schudden en trillen met de naald, om de boel maar goed verspreid te krijgen. Dit schijnt niet echt nodig te zijn, maar is vast prettig om te doen bij wijsneus patientjes.
Over 4 weken moet ik terug. Volgens de secretaresse kan dit niet en is over 6 weken beter. Ik ben de discussie maar niet aan gegaan. Ik had weinig zin in nog meer prikken. Toch ga ik die krijgen. Hij wil ook een prik naast mijn sleutelbeen geven. Dit doet hij niet zelf, want meer dan de helft gaat mis. Beetje vreemde uitspraak voor een arts, maar dit soort prikken worden met behulp van röntgen gedaan, zodat de succeskans wat wordt verhoogd.
Ik wilde snel vluchten, maar dat was natuurlijk niet mogelijk. Ik kon mijn arm nauwelijks meer optillen om mijn parkeerkaartje te betalen. Uiteindelijk is dit toch gelukt en ben ik weer thuis.
Nog eens 6 weken niet sporten en rust houden en dan gaat hij waarschijnlijk weer met naalden in de weer. Al met al dus geen bal opgeschoten, alleen opgezadeld met Murphy.
Groet
Martijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten