Volgens mij kent iedereen de uitdrukking "door de bomen het bos niet meer zien". Zo'n momentje heb ik nu. En moet je nagaan dat ik met mijn rolstoel nauwelijks het bos in kan komen. En met de herfst door de modder al helemaal niet. Dus bomen zien wordt al lastiger.
Het gaat om het volgende. Op 23 september 1995 was de start van mijn handicap. Die zaterdagmiddag op het voetbalveld ging het mis. Een nop in mijn knie betekende het einde van mijn sportiviteit. Niet dat de gevolgen op dat moment al duidelijk waren, verre van dat zelfs.
Na de eerste operatie ben ik vol goede moed weer aan het sporten gegaan. Eerst bij een fysiotherapeut en daarna zelfs weer een paar keer op het voetbalveld. Om een lang verhaal kort te maken. Sporten zat er niet meer in en de gevolgen werden steeds ernstiger. Zo zeer zelfs dat een rolstoel de laatste stap bleek in een lang proces. Om het nog leuker te maken is inmiddels mijn schouder ook aan de gang en mag ik volgende week vrijdag weer naar een orthopeed. Ditmaal eentje die ik nog niet ken. Mooi moment om te onderzoeken of er een zwarte lijst is waar ze moeilijke patienten op plaatsen. Of ben ik nou een beetje te sarcastisch?
Het is zo dat wanneer je in competitieverband voetbal speelt, je verzekerd bent via de KNVB. Mijn vader had alle oude papieren bewaard en begin mei van dit jaar heb ik een claim ingediend. Ik heb hier bewust bijna 17 jaar mee gewacht, omdat ik niet verwacht had een handicap over te houden aan een potje voetbal. Je probeert door te gaan en de moeites daarvan heb ik al eerder beschreven.
Uiteindelijk dien je dus een claim in. Het gaat hierbij om een bedrag (welk bedrag is onduidelijk), die als een soort tegemoetkoming in de kosten is. Of eigenlijk de inkomsten die je misloopt door een handicap. Maar goed, het eerste dat de verzekeraar roept is dat ze moeten onderzoeken of de termijn voor de claim niet is verlopen. 17 jaar vonden ze toch wel erg lang. Dat ik al die jaren naar een handicap heb toegewerkt en dat pas de laatste 3 a 4 jaar echt duidelijk is wat de gevolgen zijn, wordt vergeten. Tja, als een verzekeraar ook maar de geringste twijfel vinden kan, zullen ze niet uitkeren.
Nou was ik terdege voorbereid en heb hen al mijn medische dossiers gestuurd. Het duurde vervolgens weken lang waarin ik niets hoorde. Na opnieuw een mailtje van mijn kant, gaven ze aan dat ik een brief had gekregen. Die was naar het adres van 17 jaar geleden gestuurd. Niet dat ik mijn adres niet had doorgegeven, dat staat namelijk onder elke mail die ik ze heb gestuurd. Het kwam op het volgende neer. Ze willen toestemming om bij de revalidatiearts van het Roessingh mijn dossier op te vragen. Ik heb ze toestemming gegeven en ook de naam van een revalidatiearts in het ziekenhuis. Niet dat die iets te maken hebben met mijn handicap. Zij waren onderdeel in het stompzinnig ontkennen van een handicap. Daarna kreeg ik een brief waarin de verzekeraar aangaf dat het ongeveer 2 maanden kon duren voordat ik bericht zou krijgen.
We zijn inmiddels ruim 3 maanden verder en nog steeds krijg ik alleen maar te horen dat ik binnenkort bericht krijg. Geen termijn of data, alleen maar binnenkort. Gelukkig ben ik goed verzekerd en ik heb maar eens contact opgenomen met de rechtsbijstandverzekering.
Deze mensen zouden mij moeten kunnen bijstaan in dit verhaal en op zijn minst wat druk kunnen zetten op de verzekeraar. Maar nee. De rechtsbijstand wil eerst mijn dossier hebben. Dat heb ik dus maar weer eens verstuurd. Daar gaan ze binnenkort (natuurlijk) bekijken of wanneer ik de claim had kúnnen indienen. Want als dat punt in hun ogen ligt voordat ik verzekerd was bij hen, dan kan ik rechtsbijstand vergeten. Weet iemand nog een rechtsbijstandverzekering die je kunt inzetten bij problemen met je rechtsbijstandverzekering?
Oftewel....iets met bomen...
Groet
Martijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten