Ik besef met terdege dat de titel misschien niet helemaal op mij van toepassing is. Misschien zou te hard van stapel rollen een betere versie zijn. Maar ja, ik heb (nog) niet de macht om eigenhandig spreekwoorden aan te passen. Daarmee is het spreekwoord dan ook nog maar toepasbaar voor een klein gedeelte van de Nederlandse bevolking en volgens mij is dat nu juist niet de bedoeling.
Het gaat goed! Punt.
Eigenlijk zou het daarbij moeten blijven, maar de wet van Murphy schrijft voor dat het altijd anders gaat. Maar toch gaat het goed. Ik voel me een stuk beter dan ik me de afgelopen jaren heb gevoeld. Ok, ik heb er wel het een en ander voor moeten doen. En niet alleen ik heb offers moeten brengen. Wat dacht je van mijn gezin. Marloes heeft altijd alles gedaan om de boel vlot te blijven trekken. En ook de kinderen zullen het waarschijnlijk niet altijd makkelijk hebben gehad met de situatie. En daarvoor dank. Dank voor de onvoorwaardelijke steun.
Langzaam begin ik mezelf weer te herkennen. Ik heb weer lol in de dingen die ik doe en maak zelfs weer voorzichtig plannen voor de toekomst.
Het gaat zo goed dat ik weer met alle wielen in mijn eigen valkuil gereden ben. En ik moet bekennen dat dit niets nieuws voor me is. Van nature ben ik positief ingesteld. En ik merk dat ik daar nu weer voordeel van heb. Ook ben ik altijd haantje de voorste geweest. Ik wilde vroeger al tv kijken en tegelijkertijd het gesprek van de volwassenen volgen. Meestal lukte me dit prima. Door het slaapgebrek en de pijn is het zo dat multitasken een onmogelijkheid is geworden. Nou schijnt het voor mannen sowieso al een probleem te zijn, dus da's dubbelop.
Op het werk loopt het naar mijn idee ook een stuk beter. Ik ben zelfverzekerd en heb mijn zaken redelijk op orde. Het feit dat ik ervoor gekozen heb om mezelf te laten afkeuren voor 50%, is een enorme opluchting geweest. Daardoor ben ik niet volledig opgebrand wanneer ik thuis kom. De woensdag is een dag om me weer op te laden voor de laatste 2 werkdagen en ook dat werkt redelijk goed.
Het grootste voordeel is echter dat het thuis ook een stuk beter loopt. Ik kan de drukte van het gezinsleven weer veel beter aan. Zo goed zelfs, dat ik rustig weer overal heen ga. Met de dames de stad in, naar verjaardagen, sportclubs en kinderverjaardagen worden weer de hele dag door gevierd. De afgelopen 3 weken hebben we zelfs verschillende loge's gehad.
En toen ging het toch weer mis. Ik ben te hard van stapel gelopen. Op maandagavond was ik moe. Zo moe dat ik zat te trillen op mijn stoel. Ik kon ook niet meer ophouden. Hierdoor werd de pijn ook een stuk erger. Dat zorgde er weer voor dat ik nog slechter slaap en op dinsdag was het gerammel al vanaf de middag gestart. Maar ik weet wat het probleem is. Ik ben te hard van stapel gelopen. In het verleden kon ik dit ook al doen. Als ik ergens enthousiast over ben, wil ik er vol voor gaan. En wat is er nou beter dan enthousiast zijn over je eigen leven? Woensdag kwam ik niet echt tot rust. Wel heb ik er met mijn therapeut uitgebreid over gesproken. Donderdag wilde ik me in eerste instantie ziek melden. Ik ben toch gegaan en heb mijn lijstje afgewerkt. Dat gaf grote voldoening en nog meer vermoeidheid.
Gelukkig is er ook een oplossing voor het probleem. Rust. Het lijkt een beetje op teruggaan naar je kindertijd, waarin rust, reinheid en regelmaat belangrijk waren. Ik zal moeten accepteren dat ik niet alles meer kan, maar af en toe de grenzen opzoeken en overschrijden is fantastisch. En gelukkig heb ik de komende paar weken nog voldoende tijd om rust te nemen. Ik verschuil me gewoon achter het EK voetbal. Waarschijnlijk zonder Nederland, maar ik kan altijd nog een ander team uitzoeken om aan te gaan moedigen.
Groet
Martijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten