Achtervolgingswaanzin

De vakantie zit erop. Sterker nog, de eerste week werk is alweer gedaan. Ik ben lekker uitgerust.
Dat was ook wel nodig ook na de rolstoelvierdaagse. Ik heb een week lang mijn armen niet kunnen optillen van de spierpijn. Daarnaast was ik emotioneel gesloopt.
Het was een fantastisch evenement dat eigenlijk de afsluiting van een periode betekende. Ik heb hier al geschreven dat ik de afgelopen jaren veel heb moeten inleveren en dat ik met het volbrengen van de rolstoelvierdaagse, eindelijk het gevoel had weer op de goede weg te zijn. Het was een overwinning op verschillende gebieden en ik heb er van genoten. Niet lleen heb ik genoten, ik ben ook verslaafd geraakt. Ik ben ervan overtuigd dat ik de komende jaren de rolstoelvierdaagse ga inpassen in onze vakantieplannen. Ook Marloes wil graag meefietsen en ik verwacht dat de kinderen hier ook een hoop lol aan gaan beleven.
Ik schreef al dat het een afsluiting van een periode was. Dit werd afgelopen woensdag nogmaals extra benadrukt door het laatste officiele gesprek met de psycholoog. Deze man heeft voor mij heel veel betekend op het moment dat ik het het meest nodig had. Alleen zag ik de oplossingen niet meer en hij heeft mij helpen sturen tot waar ik nu ben. Administratief wordt de behandeling nu afgesloten, maar we blijven contact houden de komende tijd. Wanneer er iets is heb ik altijd een adres waar ik terecht kan.

De vakantie hebben we goed besteed dit jaar. We hebben gebruik kunnen maken van de 2e woning van mijn schoonouders nete over de Duitse grens. In een woord geweldig. Alles gelijkvloers, geen drempels of bovenverdiepingen, een gigantisch grote tuin, met zwembad en goed weer. Vooral dat laatste was alweer een aantal jaar geleden voor ons. De kinderen hebben voornamelijk gezwommen en Marloes heeft van zowel het zwembad als de zon genoten. Ik ben heerlijk in mijn hangmat in de schaduw gaan liggen en heb een aantal boeken verslonden. Verder natuurlijk voldoende lekker eten en drinken en dan praat je al snel over een geslaagde vakantie.

Van tevoren hadden we al onderzocht wat er in de omgeving te doen was. Kinderen moet je nu eenmaal af en toe vermaken. We hadden geen planning gemaakt, maar gekozen voor een ongedwongen gebeuren. Natuurlijk werd er 's ochtends vers ontbijt gehaald, maar dat was eigenlijk de enige vaste activiteit. De grap is, dat de kinderen zo tevreden waren met het zwembad en spelletjes spelen in de achtertuin, dat we nauwelijks de deur zijn uitgeweest. En dat is mooi, ze hebben nu nog 2 weken vakantie thuis en zo blijft er nog wat over om hier iets bijzonders te doen.

We zijn een keer een stadje in geweest. Er was markt en de dames wilden shoppen. Dat blijkt vanaf een jaar of 7 een eerste levensbehoefte te zijn voor vrouwen en dan hebben ze een chauffeur nodig. Eenmaal in het stadje viel me iets op. Het lijkt wel of er in Duitsland helemaal geen rolstoelers zijn. Natuurlijk zie je wel oude vandagen die rondgeduwd worden, maar zelfstandige rolstoelers had ik tot die dag nog niet gezien.
Rolstoelers groeten elkaar, het lijkt een beetje op de groet van motorrijders. Ik zat ergens te wachten (waarschijnlijk voor een kledingzaak waar de dames de collectie aan het bekijken en passen waren). Even later kwamen we de bewuste rolstoeler weer tegen op de markt. De man bekeek mijn stoel en mij eens, maar zei niets. Nou ben ik best gewend dat er gekeken wordt naar mensen in een rolstoel, maar niet door iemand die zelf in een rolstoel zit. We zijn gewoon door gegaan met onze stadstocht. Het vreemde was dat de man iedere keer achter ons aan kwam. Bij iedere winkel waar wij naar binnen gingen reed hij langs, draaide nog een keer om en ging een winkel verder staan wachten. Mijn dochters wilden de man al vragen wat er aan de hand was, maar hier heb ik ze maar van weerhouden. Net doen of er niets aan de hand is, kan soms een heel goede oplossing zijn. Achtervolgingswaanzin is eigenlijk de ziekelijke gedachte dat je voortdurend wordt gevolgd. Ik heb het woord op een iets andere manier willen gebruiken. Meer in de zin van de waanzin van dit soort achtervolgingen. Ik begrijp dat in sommige landen een handicap nog steeds niet wordt geaccepteerd. het zou een schande voor de familie zijn en deze mensen moeten maar zo min mogelijk op straat. Maar als de doelgroep het voor zichzelf op deze manier gaat verpesten, dan snap ik valide mens in dit geval wel. Marloes en ik vroegen ons al af of de man misschien iets wilde vragen. Mogelijk vond hij mijn stoel mooi. Ik heb nou eenmaal het voorrecht om in een maatstoel rond te rijden, iets wat lang niet voor elke gehandicapte is weggelegd. De kinderen waren het zo langzamerhand ook beu. Ik had net besloten dat ik de man zou aanspreken bij de volgende winkel, maar we hebben hem niet meer gezien.
Zat het in mijn verbeelding? Of zou de maatschappij hem vlug weer hebben opgesloten op een zolderkamertje?

Groet
Martijn