Ik heb verteld over de deelnemers, de organisatie en de materialen waarmee gereden werd. Vandaag wil ik het hebben over het gevoel van de rolstoelvierdaagse. Ik moet bekennen dat me die vanmiddag pas goed duidelijk is geworden. Ach, je denkt alles te weten en iedere keer verras je jezelf.
Wat er in eerste instantie gebeurde was hetzelfde als de afeglopen 3 dagen. We starten vroeg vandaag. Om 9 uur staan we aan de start, maar door miscommunnicatie bij de organisatie kunnen we pas om half 10 van start. Het startschot komt pas uit het pistool als wij de eerste straat al uit zijn. Het is warm vandaag, niet gewoon warm, maar klef en vochtig. Mijn maatje heeft last van buikloop en daardoor ligt het tempo wat lager in het begin. Geen probleem natuurlijk, samen uit, samen thuis. Al moet ik haar over de finish duwen, afronden zullen we het. In een van de aanmoedigingen van familie kwam naar voren toe dat als ik het niet meer op spierkracht zou kunnen, ik het op wilskracht moest doen. Ik heb toen aangegeven dat ik het desnoods op bijtkracht zou doen. Dus op mijn tandvlees.
De grap is, dat 4 weken geleden ik een schouderblessure opliep, waardoor ik waarschijnlijk helemaal niet mee zou kunnen rijden. Gelukkig heb ik van mijn schouder geen last gehad.
Het einde van de tocht was ongeveer 3 kilometer voor het start en finish punt. Daar moest iedereen voor half 3 binnen zijn. Eenmaal verzameld, zouden we onder begeleiding van de fanfare de intocht gaan houden. Een bijzonder moment. In eerste instantie speelde de fanfare een soort overwinningsstuk voor ons en vervolgens ging het op weg door de stad.
In Nijmegen heb je met de wandelvierdaagse op de laatste dag het uitdelen van gladiolen, hier is dat niet anders. Compleet Delden was uitgelopen om ons toe te juichen, te klappen bloemen aan te bieden. De tas aan mijn stoel was aan het einde zo zwaar, dat wanneer ik uit de stoel zou stappen, het ding zou omdonderen.
Het ging in een slakkentempo (wat veel mensen prima vinden passen bij gehandicapten), door het centrum. Iedereen stond te klappen voor alle deelnemers. Op een gegeven moment zag ik Marloes en de kinderen. Ze stonden nog een meter of 50 weg. Zij zagen mij niet, en ik hen ook niet meer. Ik schoot volledig vol. Ik heb mijn tranen maar de vrije loop gelaten en ben Marloes in de armen gereden. De ellende van de afgelopen 3 jaar kwam eruit. Ik had een hekel aan die stoel gekregen. Ik had een hekel aan mijn lichaam, omdat het niet meer deed wat ik wilde. Voor mijn gevoel heb ik zoveel moeten inleveren. Zo ben ik minder gaan werken, moet ik alles plannen en blijf ik altijd pijn houden. En om dan zo'n tocht uit te rijden, was een fantastisch gevoel. Wat alle deelnemers hebben laten zien, is dat iemand met een beperking meer kan dan mensen soms verwachten. Ook voor mijzelf was dit gevoel zo.
De ellende was, dat ik er echter nog niet was. Ik heb de jongste op schoot genomen en Marloes en de oudste twee zijn de rest van de tocht meegelopen naar de finish. Ondertussen bleef de telefoon maar berichten aankondigen. Heel veel steun vanuit het hele land. Een prima motivatie om door te gaan. En tot mijn stomme verbazing stonden er vlak bij de finish 3 collega's op me te wachten. Met een prachtige bos bloemen namens het hele team. Die tranen kwamen er nog eens bovenop. Mensen hebben daarvoor afspraken moeten verzetten en zien je dan hooguit een minuut. Maar alles om je een hart onder de riem te steken. In een woord Geweldig.
Ik heb genoten van deze rolstoelvierdaagse. Natuurlijk was het zwaar. Eenmaal in de flow van het moment, is dat best 4 dagen vol te houden. Nu ben ik leeg. Ik kan mijn handen op het toetsenbord leggen, maar daarmee is dan ook alles gezegd. Zondag gaan we op vakantie en tot die tijd doe ik niets (hoeft dan ook niet van Marloes, ik krijg alle vrijheid om te herstellen).
Stiekem ben ik best trots op de prestatie. Het kruisje krijgt een mooi plaatsje in huis.
Bij de eerste deelname krijg je dit kruisje. Daarna krijg je een pin met het nummer van je deelname erop. Die kan dan op het kruisje gemaakt worden. Ik ben van plan er nog heel wat te gaan verzamelen. Ik heb genoten. Niet alleen van de tocht, maar ook van de vrijwilligers, de organisatie, de fantastische deelnemers, maar vooral van het feit dat ik deze tocht heb durven maken.
Groet
Martijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten