Vandaag de eerste dag van de rolstoelvierdaagse in Delden. Dit groots opgezette spektakel voor rolstoelers en handbikers wordt alweer voor de 26e keer georganiseerd. In mijn geval houdt de tocht in dat ik 4 dagen achtereen 30 kilometer met de handbike door het Twentse landschap mag rollen. De komende dagen wil ik jullie hiervan op de hoogte brengen en vandaag was dus de start.
Ik wist van tevoren eigenlijk niet zo goed wat ik ervan kon verwachten. Maar voor aanvang had ik natuurlijk wel mijn ideeen. De grap is dat ik had vewacht dat er een grote groep mensen aanwezig zou zijn, maar de ongeveer 250 handbikers die vanmorgen met mij gestart zijn had ik niet verwacht. Natuurlijk ben ik gestart met Murphy. Mijn startbewijs was niet over de post gekomen. Na overleg met iemand van de organisatie, zou het bij de start voor me klaar gelegd worden. Helaas was dat ook niet helemaal gelukt, maar de dame in kwestie was aanwezig, wist van de afspraken en alsnog werd ik ingeschreven zonder problemen.
Van tevoren had Marloes me al uitgelachen om het feit dat ik met een oranje vlaggetje op de stoel zou moeten rondrijden. Ook mijn collega's hebben verschillende keren gedreigd zo'n geval op mijn stoel te zetten. Nou zij hebben hun zin gekregen. In verband met veiligheid en zichtbaarheid heeft iedere handbiker zo'n vlaggetje op de stoel. Als je van grote afstand kijjk, kun je ons nog verwarren met een groep schoolkinderen die een fietsexamen moet doen, maar de scholen hebben vakantie en de meeste klassen hebben niet zo veel leerlingen als dat er vanmorgen van start gingen.
Naast een vlaggetje kreeg ik een polsbandje om. Hiermee werd ik electronisch ingelogd en de komende 4 dagen word op verschillende punten bijgehouden of ik voorbij gekomen ben, zodat ze duidelijk hebben dat ik ook daadwerkelijk de afstanden heb gereden.
De start verliep wat traag. Ruim 190 mensen hadden zich van tevoren aangemeld, maar daar kwamen er vandaag nog heel wat bij. Die moesten allemaal worden ingeschreven. Ik schoof om iets voor 10 uur aan in de rij, en bleek uiteindelijk de op 1 na laatste te zijn die zich meldde voor de 30 kilometer. Hiermee was de start direct een half uur vertraagd. De komende dagen zal dit echter geen probleem meer zijn en kunnen we gewoon op tijd starten.
Van tevoren zag ik er best tegenop moet ik bekennen. Om rond te moeten rijden tussen allemaal mensen met een beperking had voor mij iets confronterends. Ik heb ook weinig mensen in mijn omgeving met een beperking en wil ook niet daarom in het middelpunt van de belangstelling staan. Er moet altijd rekening met je gehouden worden en dat is niet altijd een prettig gevoel. Helaas heb ik daardoor geen goede voorbereiding gehad. Ik had niet getraind en toen ik eindelijk aan het trainen wilde, ging mijn schouder protesteren. De arts en fysio gaven aan dat ik waarschijnlijk niet zou kunnen meerijden, maar gelukkig genees ik redelijk snel. Nu, thuis achter de pc zittende, voel ik mijn schouder wel, maar het is te doen.
Maar goed, de tocht zelf was fantastisch. Mijn zusje is meegereden op de fiets. Bedankt daarvoor Suus! Iedereen mag een begeleider meenemen en ik vond het een prettig idee om niet alleen te hoeven rijden. De grap is dat je natuurlijk nooit alleen rijd, maar je snapt wel wat ik bedoel. Al vrij snel kwam ik mijn badminton maatje tegen en met een kleine groep hebben we het grootste deel van de tocht gereden. Het was prachtig weer, misschien wel wat te warm zelfs. Goed ingesmeerd dus, voldoende drinken mee en ook de organisatie had goed opgelet. Er waren voldoende rustpunten waar drinken voorhanden was. Als deelnemer is alles voor je geregeld. Ook ontstaan er spontane acties langs de route. Zo was er een veehouder met melkkoeien, die verse melk wilde uitdelen aan de deelnemers. Dit mocht echter niet van Campina, dus werd het melk uit pakken. Ook erg lekker. De hel straat had verlengsnoeren geregeld en zo stond er een koelkast te snorren om de boel koel te houden. En er waren meer boerderijen waar koud water was klaargezet en waar ouders en kinderen van alles aanboden.
Wat me vooral is opgevallen is het enthousiasme waarmee je begroet wordt door fietsers en automobilisten. Terwijl die laatste je normaliter proberen uit je stoel te rijden. Allemaal duimpjes omhoog en aanmoedigingen. Ook bij de start en de finish stonden mensen te klappen en te juichen. Ook nu wordt er gebeld en krijg ik sms berichten van mensen die je willen steunen en aanmoedigen. Ik moet zeggen dat dit soort reacties de tocht nog een mooiere onderneming maakt.
Op naar morgen. Vannacht slapen zal waarschijnlijk wel lukken. Morgen rijdt mijn vader de 30 kilometer mee. 's Avonds zal ik opnieuw proberen de dag te beschrijven en aan bod laten komen wat voor voertuigen allemaal meerijden.
Groet
Martijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten