Rolstoelvierdaagse 2

Zo, de tweede dag zit erop. Het was warm vandaag, erg warm. Geen wind en temperaturen van rond de 30 graden. Nou ben ik niet zo'n zon aanbidder, maar als je in beweging bent merk je het niet heel erg. Dat komt pas bij stilstand en voornamelijk na de finish thuis.
Er werd dan ook uitgebreid gewaarschuwd vooral goed op te letten voldoende water te drinken. Er waren wederom extra sapposten ingericht langs de route. Je zag mensen ook inderdaad langer bij de rustpunten blijven en wat extra vocht tot zich nemen.

Ik voelde me voor de start al goed. Nu begrijp ik wat wielrenners bedoelen met het hebben van goede benen tijdens een meerdaags evenement. De eerste dag was zwaar, maar viel niet tegen. Vandaag was echter een dag dat ik bij wijze van spreken fluitend het grootste deel van de tocht heb afgelegd. Mijn maatje had vandaag een zwaardere dag en gezamenlijk hebben we wat korte extra stops gemaakt om de armen even te laten rusten. Deze waren voor mij ook erg prettig en samen uit, samen thuis. Wederom hadden we een fietser bij ons. Mijn vader heeft de hele tocht meegereden. En net als mijn zusje kon ook hij het goed vinden met mijn maatje, dus hebben we met z'n drieen een tempo neergezet.
Mijn vader is eigen baas en vaak erg druk en het was prettig om een aantal uren met hem op deze wijze door te brengen. We hebben het over van alles en nog wat kunnen hebben en toch is het ons gelukt om bijna een uur eerder aan te komen dan gisteren. De grap was dat de tocht ongeveer 36 kilometer lang was, in plaats van de beloofde 30, maar dat zal op de laatste dag waarschijnlijk weer gecompenseerd worden. Mijn vader reed voor ons uit over de finish om ons daarna onder applaus te ontvangen. Een erg mooi gebaar.

Gisteren gaf ik al aan dat er veel verschillende soorten handbikes rondrijden. De echt snelle deelnemers hebben professionele gevaarten waar ze in z'n geheel op liggen. Die apparaten hebben een groot aantal versnellingen en door hun stroomlijn en lage zwaartepunt kunnen zij hoge snelheden halen. In de groep waarin ik zelf rijd, kom je dit soort handbikes minder vaak tegen. Wel zijn er verschillende bikes uit een stuk, waar de deelnemer op zit in plaats van ligt. Ook hiermee kan prima snelheid gemaakt worden. Wij rijden met zogenaamde aankoppel handbikes en natuurlijk komen wij ook goed vooruit. Deze handbikes worden aangekoppeld aan de reguliere rolstoel en is meer te vergelijken met een gewone fiets. Het grote verschil zit in de aandrijving met de handen. Ter vergelijk is het zo dat wanneer wij 30 kilomter rijden, je met beenkracht tussen de 70 en 90 kilomter rijdt. Je armen zijn gewoonweg niet sterker.
Het is mooi om te zien hoe een ieder met deze vierdaagse bezig is. Sommigen hebben practhig materiaal, terwijl er Dus zelf in elkaar gelast en beschilderd. Dit maakt overigens maar weinig uit. Doel van de tocht is om met lotgenoten een prestatie neer te zetten. Iets waar ik best tegen op heb gezien, maar waar ik nu de meerwaarde van zie. Iedereen is gelijk. Iedereen heeft een beperking en iedereen ploetert zich door de vierdaagse heen. En toch is er alleen maar plezier te zien. Er wordt door iedereen met elkaar gepraat en het is zo lekker om niet telkens te hoeven uitleggen wat je beperking is. Natuurlijk komt ook dat aan bod, maar op een heel andere manier.
Ik heb mensen zien rondrijden zonder benen (nou heb je die voor een handbike ook niet echt nodig), mensen met maar 1 arm (daardoor wordt handbiken ineens een nog grotere aandoening) en zelfs mensen die niet anders kunnen dan liggen. Allemaal komen ze aan de finish met of zonder hulp. Een van de meest fantastische deelnemers die ik heb gezien, was een oudere heer die de, zo als ik het altijd noem, verpleeghuisbeweging maakt. Deze man gebruikt 1 voet om te steppen en 1 hand om zijn rolstoel voort te bewegen. Hij rijdt de 15 kilometer en is vaak nog bezig als wij de 30 er al op hebben zitten. Toch heb ik een enorm respect voor de man. Hij groet iedereen vriendelijk en gaat langzaam maar gestaag door naar de finish. Zo heeft ook hij de helft van de afstand al gehad.

Nu is het uitrusten en voorbereiden voor morgen. Inmiddels heb ik weer een oude wielerbroek uit de kast getrokken. Het ziet er snel uit, maar zal voor de eindtijd niets uitmaken. Ik zit waarschijnlijk wel een stuk beter in mijn stoel. Ook moet ik beter letten op dat ik voldoende water naar binnen krijg. Vanmiddag bij thuiskomst had ik een gevalletje uitdroging te pakken. Trillen, rammelen, misselijk en uiteindelijk koppijn. Dat is nu over en ik weet nu dat ik tijdens de rit meer moet drinken. Maar goed, al doende leert men. Vandaag schijnt de zwaarste route te zijn geweest. Flink wat bruggen en heuveltjes die in de laagste versnelling maar net te bedwingen waren. De Alpe d'Huez zal ik voorlopig niet rijden. Ik heb zin in de tocht van morgen. Op naar de volgende 30 kilometer, op naar de finish.

Groet
Martijn