Zo, dat was dag 3. En wederom ruim 30 kilometer. Schreef ik gisteren nog dat ik begreep wat wielrenners bedoelen met het hebben van goede benen, dan weet ik nu wat ze bedoelen met slechte benen. De start was zwaar, erg zwaar. Ik had voor het eerst spierpijn en ook mijn polsen voelden niet echt lekker. Maar na een kilometer of 5 ging het ineens een stuk beter. Een zogenaamd dieseltje. Eerst warmlopen en daarna niet meer te stoppen.
Het weer was wederom goed. Veel zon en warmte, nauwelijks wind. Natuurlijk vooraf de waarschuwingen weer door de organisatie en vandaag maar 2 rustpunten en geen extra sapposten. Wel auto's van de organisatie met extra waterflessen die onderweg werden uitgedeeld. Ik heb deze niet nodig gehad, ik had geleerd van gisteren. Met voldoende water en sap ben ik op pad gegaan en ook tijdens de rustperiodes heb ik extra gedronken. En wonder boven wonder, kan ik nog steeds mijn armen optillen.
We hebben het uitgerekend vandaag en we hebben inmiddels ruim 100 kilometer gereden. En dat in 3 dagen tijd! Stiekem ben ik best trots op mezelf. Mijn moeder reed vandaag mee en ook die heeft genoten. Wederom met mijn maatje en een fotograaf vandaag een mooi tempo neergezet. We waren wederom vroeger aan de finish dan gisteren. Ik begin nu al zin te krijgen in de laatste etappe.
En nu even een veer in het achterste van de organisatie steken. Er rijden ruim 200 handbikers. Natuurlijk zijn er een aantal afgevallen, maar de groep is nog steeds erg groot. De groep vrijwilligers is ongeveer even groot. Ruim 200 vrijwilligers werken mee aan de rolstoelvierdaagse. Er is een startpost waar continu mensen aan het werk zijn. Dan is er bij elk rustpunt een peleton aan vrijwilligers. We worden elektronisch gevolgd en bij de start, bij elk rustpunt en bij de finish wordt je digitaal afgemeld. Zo kunnen ze dus goed zien wie er allemaal meerijden en of iedereen veilig terug is gekomen. Daarnaast zorgen zij voor een goede doorstroming op deze rustpunten. Daarnaast staan er vrijwilligers op elk kruispunt of straathoek waar auto's rijden. Alles wordt tegengehouden en er wordt voor gezorgd dat wij ongestoord en veilig kunnen doorrijden. Van jong tot oud (zeer oud bij het laatste kruispunt vandaag) staan ze de hele dag het verkeer te regelen. Geweldig geregeld.
Ook rijden er organisaties als Welzorg en Double Performance mee ter ondersteuning. Daarnaast is ook het Rode Kruis aanwezig om eventueel eerste hulp te verlenen.
Het mooiste onderdeel van de tocht moet echter nog komen. We starten morgen een stuk vroeger om op tijd aan te komen bij de finish. De tocht stopt op een andere plek. Daar verzameld iedereen zich en gaat dan in een lange optocht naar de finish bij de sporthal. Het inhalen van de deelnemers schijnt een bijzonder spektakel te zijn. Ergens tussen kwart voor 4 en 4 uur zullen we dan aankomen bij de sporthal. Ik ben benieuwd hoe druk het daar zal zijn? Als ik de verhalen moet geloven van de afgelopen jaren is het een groot feest. Muziek, bloemen en natuurlijk het uitreiken van het aandenken.
Ik weet wel dat ik verslaafd ben geraakt. Het is nog steeds prettig om bergop af te zien. Dat is wat ik vroeger ook altijd in sport vond. De grenzen opzoeken en soms er iets overheen gaan. Zorgen dat je verder komt. Ik ga ervan uit dat de rolstoelvierdaagse nog vele jaren georganiseerd gaat worden. En ik zal een vaste deelnemer worden.
Groet
Martijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten