Kleine meisjes worden groot

Althans dat denken ze. En ik kan het weten. 3 dochters waarvan er een van 10, een van 8 en een van 5. En alle drie kopiëren ze vrouwen om zich heen. Dat begint natuurlijk dicht bij huis. Het is verbazingwekkend om te merken hoe snel kinderen kleine gedragingen van hun ouders overnemen. Zo hoor je ze al snel dezelfde telefoongesprekken door speelgoedtelefoons van je kinderen. Bepaalde uitspraken komen steeds weer terug en je moet dus sterk opletten op wat je zegt. Het blijft namelijk vreemd wanneer een kind van 5 kan vloeken als een bootwerker. Voor eventjes grappig, maar je moet er toch niet aan denken dat ze dit overal laten horen.

Marloes is niet iemand die erg van de make-up is. Het is een naturel beauty. En nee, ze heeft me niet onder schot gehouden om dit te schrijven. Dat de kinderen toch met make-up en andere zooi in aanraking komen, zullen we dan maar wijten aan school, vriendinnetjes en de media. Steeds jonger weten kinderen wat er te koop is. Via sociale media is er zelfs op kinderen gerichte reclame en dus moeten mijn dames daar ook aan.

En daar beginnen de eerste problemen. Alhoewel problemen, het zijn voornamelijk lachwekkende situaties voor vaders. Marloes gaat af en toe met een van de dames shoppen. Er moet natuurlijk kleding gekocht worden en de oudste zoekt haar kleding al een aantal jaren zelf uit. Dit begon rond een jaar of 7. In eerste instantie wilde ze bepaalde kleding niet meer aan en werd dit stiekem in de kast van haar jongere zusje gelegd. Het jongere zusje zag dit en is aan het kopiëren geslagen. Dit gebeurde echter al op 6 jarige leeftijd. En logischerwijs heeft de jongste dit ook gekopieerd. Alleen zij is pas 5.

Marloes is afgelopen week met Kris, die van 8, de stad in gegaan. Mevrouw had een handtas van een buurvrouw gekregen en dat ding moest mee natuurlijk. Daar stopte ze vervolgens haar telefoon (speelgoed) in, lippenbalsem, haarelastiekjes en natuurlijk een lijstje met wat er allemaal gekocht moest worden. Er zit nog net geen make-up in. Dat ze die rommel nu al op hun gezicht willen plamuren kan ik nog begrijpen, maar ze mogen er van mij nog niet mee de straat op. Wel zullen ze elke gelegenheid grijpen om zich "volwassen" voor te doen.

Hengelo heeft geen erg groot centrum, maar Marloes en Kris presteren het toch om koopavonden te vullen met het zoeken naar de juiste kleding. Alles word uit de rekken getrokken en als het even kan dan gaat er van alles mee een pashokje in. Ik heb al eens eerder geschreven dat dit voor mij een ware hel begint te worden en ik ga tegenwoordig niet eens meer mee. Ze willen me er overigens toch niet meer bij hebben.

Hoe leuk ze dit soort gedrag ook vinden het gaat mij allemaal een beetje te snel. Ik mag ze graag plagen, maar ik moet steeds beter opletten op wat ik zeg en doe. Soms komen ze ineens zo beneden na een sessie van plamuren, schuren en verkleden.

Wat ze daarbij nog niet hebben geleerd, is het opruimen van de zooi die ze hebben achtergelaten. het resultaat is nog het enige dat telt. Kleine meisjes worden groot.

Toch hoop ik dat ze nog heel lang mijn kleine meisjes blijven.

Groet
Martijn