Omgaan met...

Leren omgaan met. Een veel gehoord stukje zin. Er word mij vaak gevraagd of ik het niet moeilijk vind om met mijn handicap om te gaan. Mensen kunnen zich blijkbaar maar moeilijk voorstellen hoe het is om een handicap te hebben. Waarschijnlijk heeft het er ook mee te maken dat het moeilijk voor te stellen is hoe je er zelf mee om zou gaan.
Natuurlijk is het moeilijk om met mijn handicap om te gaan. Ik zeg vaak dat ik het rijden in een rolstoel geen probleem vind. Dit heeft er juist voor gezorgd dat mijn beperkingen gedeeltelijk worden opgeheven. Ik heb voornamelijk problemen met de pijn in mijn lijf. De altijd aanwezige pijn, mijn metgezel. Daar ligt voor mij de grootste handicap. Daardoor ben ik altijd vermoeid en kan ik lang niet overal meer aan mee doen. De pijn die voor een groot gedeelte mijn leven bepaalt, en dat van de mensen van wie ik houd.

Toch denk ik dat ik inmiddels aardig met mijn beperkingen kan omgaan. Zelfs met de pijn. Natuurlijk heb ik ook slechte momenten, maar ik probeer het per dag te bekijken.

Lastiger word het wanneer je gaat kijken naar anderen. Wanneer ik weer eens genegeerd, of geschoffeerd word, dan krijg ik vaak te horen dat mensen niet weten hoe ze "ermee om moeten gaan". En daar wringt de schoen. Wanneer je in een rolstoel zit, ben je voor veel mensen ineens iets vreemds. Iets waar ze aan moeten wennen. Net als harde muziek, of vreemde kleuren. Je bent ineens geen mens meer, maar hebt altijd een toevoeging. Dat is die man in de rolstoel. Of die gehandicapte man. Als ze het woord man er al naast gebruiken. Het idee dat iemand met een beperking in eerste instantie ook gewoon mens is word even vergeten.

En dan zit je tijdens een feestje in je stoel en dan zie je van alles bij mensen gebeuren. Soms ben ik daar prima tegen gewapend en kan ik rake opmerkingen maken. Soms echter, word het mij teveel en voel ik me een indringer. Een indringer op een plek waar ik op dat moment gewoon hoor te zijn. Wanneer mensen over in plaats van met je praten. In het middelpunt van de belangstelling staan vind ik niet erg, maar dat je je daarbij eenzaam voelt lijkt me niet normaal.

Natuurlijk begrijp ik dat iedereen vooroordelen heeft en de eerste indruk erg belangrijk is. Toch is het vreemd dat het ook gebeurd met mensen die je al jaren kent. In mijn geval kennen ze me vaak zelfs als "loper". En ergens in dat proces ben ik blijkbaar veranderd.

Volgens mij is het niet zozeer dat ik veranderd ben, maar dat anderen steeds veranderen. Ik zou dan ook willen voorstellen om iemand met een beperking of die "anders" zijn, toch te proberen in eerste instantie als gelijke te zien. En daarnaast ook zo te behandelen. Dan zal ik beloven dat ook te proberen.

Groet
Martijn