Gehandicapte gezocht

Gisteren voelde ik me genaaid. Nou heb ik op zich niets tegen genaaid worden, maar ik wil er wel bij worden gekust. En dat gebeurde nu niet.
Even uitleggen wat er gebeurde. Ik werk al langere tijd voor dezelfde baas. In eerdere stukken heb ik al aangegeven dat er een hoop onduidelijkheid is over het aankomende WIA traject. Het hele traject rondom mijn handicap is voor mijn werkgever, maar soms ook voor mij zelf, een hoop abracadabra.

Er zijn veel zaken die ik zelf heb moeten regelen. Nu vind ik dat geen probleem, ik mankeer ten slotte alleen iets aan mijn gewrichten. Mijn hoofd is er daar geen van. Daarnaast krijg ik enorm veel hulp op de afdeling waar ik werk. Ga ik echter wat dieper de organisatie in, dan wordt het al moeilijker. Op dat moment is een vraag stellen ineens een probleem geworden. Gelukkig heb ik een aantal mensen achter me staan die me goed op weg helpen. Zo is er een nieuwe lease-auto in aantocht en zijn er wat kleine zaken aan het pand aangepast. Dat heeft echter niets met de instelling zelf te maken en des te meer met de leidinggevenden direct om mij heen.

De route naar de WIA is me inmiddels duidelijk. Hoe de WIA er zelf uit ziet en wat ik ga overhouden is een raadsel. Toch zijn dat geen onbelangrijke zaken. Ik weet dat ik er wat op achteruit zal gaan. Hoeveel is echter niet duidelijk. De een geeft aan dat de WIA stopt en ik het moet gaan doen met het geld dat ik verdien in de overgebleven uren. De ander geeft aan dat ik ergens anders een aanvullend bedrag zal gaan krijgen. Deze vraag is de afgelopen maanden een aantal keer bij mijn personeelsfunctionaris neergelegd. Ik krijg echter het idee dat ze maar weinig moeite doet om een en ander duidelijk te krijgen.

Ik heb haar meerdere keren gevraagd of er niet meer mensen in een rolstoel rondrijden bij onze werkgever. Of dat er mensen de WIA in gegaan zijn. Het antwoord is daarop steevast nee. Wel geeft ze telkens aan met haar collega's te zullen overleggen, waar we vervolgens weer niets van horen. Nu spraken we haar direct na de vakantie weer. Wederom kreeg ik dezelfde antwoorden. Nee, de WIA was onduidelijk. Het UWV geeft geen informatie. Ik moest zelf maar een afspraak maken. Hier wilde ze dan wel graag bij zitten, zodat ze wat meer info zou hebben voor eventuele volgende collega's. Uiteindelijk heeft mijn baas doorgdrukt dat er door haar een afspraak gepland gaat worden om mijn oude vragen alsnog beantwoord te krijgen. De verbazing blijft bij mijn collega's en mij zelf groot. Het moet voor een grote organisatie toch mogelijk zijn om meer informatie van het UWV te krijgen en een duidelijk beleid te schrijven gericht op de WIA. Ik kan me nog steeds niet voorstellen dat ik de enige ben van deze grote groep mensen die werkt voor mijn werkgever.

En tot mijn verbazing veranderde er gisteren iets. Mijn boekje verkoopt goed. Zo krijg ik ook bestellingen van collega's die ervan hebben gelezen op het intranet van de werkgever. De laatste die bestelde was benieuwd naar de verhalen en het zou leuk zijn om die te bekijken samen met een collega in een rolstoel.
Ik viel bijna uit de mijne van verbazing. Iemand in een rolstoel? Dat zou toch niet kunnen? Ik heb toch het alleenrecht op rolstoelgebruik binnen onze organisatie? Zou ik nu voor mijn positie als knuffelgehandicapte moeten vrezen?

Ik ben in de telefoon geklommen en heb de betreffende collega gebeld. Niet om haar duidelijk te maken dat ik de enige rolstoeller wilde zijn, maar om eens te vragen of zij wel van mijn bestaan wist en hoe haar ervaringen met de organisatie op zich zijn.
Het werd een leuk gesprek. Haar problemen zijn letterlijk de mijne. Ook hier kapotte gewrichten ooit begonnen in een knie. Daarna complicaties na een operatie en vervolgens rolstoelgebruik, met af en toe kleine stukjes lopen. Ook altijd pijn. Het enige verschil is dat zij in het geheel is afgekeurd. Een keuze die ik gelukkig nog niet heb hoeven maken (alhoewel het wel is voorgesteld door sommigen). We hebben ruim een half uur gesproken over de WIA. Die is me inmiddels helemaal duidelijk. Ik weet hoe deze werkt en hoe het er in principe in mijn situatie uit gaat zien.
Vervolgens hebben we ook nog gesproken over de aanpassingen aan de werkplek en de houding van de werkgever. Zij is volledig afgekeurd, maar werkt wel nog. De weerstand die ik af en toe tegenkom is ook bij haar goed bekend. Aanpassingen worden niet gedaan of in ieder geval erg moeilijk gemaakt onder het motto: "je gaat er toch niet meer uren door werken".
De conclusie van dit deel van het gesprek, is dat het erg belangrijk is om een goede leidinggevende te hebben. Wat dat betreft ben ik gezegend.

Na dit gesprek heb ik direct de chef gebeld. Ook die wist van verbazing niet wat ze zeggen moest. Het vreemde blijft dat mijn vragen wel degelijk te beantwoorden waren door de personeelsdienst. Er is letterlijk een gelijk verhaal aan het mijne waar ze lering uit hadden kunnen trekken. Het overleg tussen collega's binnen de personeelsdienst is volgens mij niet al te best. De personeelsadviseur van mijn andere rollende collega en de mijne hebben als het goed is regelmatig contact gehad over mijn casus. Dat er geen lichtje is gaan branden bij een van beiden is mij een raadsel. Of mijn adviseur heeft nooit iets uitgezocht en me steeds aan het lijntje gehouden of ze kunnen daar hun eigen reet niet vinden al hadden ze een gedetailleerde kaart.
Het gevoel dat ik niet serieus genomen wordt door de personeelsdienst was al vrij groot en is door dit voorval van groot naar enorm gegroeid. Mijn leidinggevende heeft een mail gestuurd met naam en de mededeling dat ik inmiddels weet hoe de WIA werkt. Tot op heden geen reactie. Natuurlijk zou ik bijna zeggen.

Ik hoop dat dit soort zaken in de toekomst kan worden voorkomen. Ik zal het in ieder geval bij de OR neerleggen en toch ook eens gaan zoeken naar een contactpersoon bij personeelszaken die wel luisteren wil. Onvermoeid rollen we door.

Groet
Martijn