Meer zand

Wat vindt mijn PTSS daarvan is het thema van mijn blogs. In mijn laatste blog schreef ik over zand in de machine. De grap is, dat na dat blog er ineens veel gebeurde. 

In eerste instantie kreeg ik vanuit Duitsland geen reactie op mijn email berichten. Daarop nog maar een mail gestuurd als laatste poging. Inmiddels had ik voor mezelf besloten dat ik de nekbrace zelf zou gaan betalen. Daar had ik inmiddels ook hulp bij aangeboden gekregen van diverse mensen en in het bijzonder mijn ouders. De verklaring van de medisch specialist was kort maar bondig. Letterlijk een bericht van 2 regels waarin hij stelt dat een nekbrace wenselijk is gezien mijn situatie. Samen met de rapportage van de ergotherapeut zou dit voldoende moeten zijn voor de verzekeraar. 

Ook het UWV heeft gebeld nadat het blog geschreven was. Niet dat ik de illusie heb dat het UWV mijn blog leest, maar het is wel toevallig. Net als overigens met de Duitse chirurg. Ik ga er niet van uit dat hij blogs en verhalen van patiënten leest en daarop reageert. Terug naar het UWV. Wederom telefonisch contact en om een lang verhaal kort te maken, ik hoef niet te betalen. Ik heb teveel terug gekregen, maar dat was hun fout en ik hoef niets terug te betalen. Opluchting dus. 

Zelfs mijn werkgever heeft wat van zich laten horen. Helaas geen persoonlijk contact. Blijkbaar is er een evaluatie geschreven en een afspraak bij de bedrijfsarts gepland. Ik zal vast nog een brief krijgen met een definitieve afspraak. Ik kwam hier achter door een bericht in een app die we in corona tijd hebben gebruikt. Helaas kan ik daar alleen in zien dat er acties gaande zijn. De evaluatie zelf kan ik niet zien en ik kan ook nergens op reageren. Mijn mailbox hebben ze nog steeds niet weten te vinden. 

Al met al positieve ontwikkelingen, toch? Mijn PTSS denkt daar helaas anders over. Rationeel gezien weet ik prima dat de vooruitzichten goed zijn. Toch blijf ik piekeren en kan ik bang zijn voor de toekomst. Is het bericht van de specialist wel voldoende voor de verzekeraar? Gaat mijn inkomen straks niet nog verder achteruit? Kunnen we de vaste lasten wel blijven betalen? Wat zal de verzekeraar denken nu ik weer met een declaratie kom? Inmiddels kan ik daar steeds beter mee omgaan, maar onzekerheid en angst spelen helaas wel een grote rol in mijn leven. En dat is met mijn werk nog veel erger. Het contact is tot op heden voornamelijk van mijn kant gekomen. Nu lees ik dat er een evaluatie is gedaan en een afspraak met de bedrijfsarts is gepland. De evaluatie moet ik ondertekenen, maar dat kan dus niet. Ik kan het hele ding niet zien. Dan begint het bij mij te knagen. Wat heb ik fout gedaan? Waarom hoor ik niets? Wat kan ik doen om wel goed op de hoogte gehouden te worden? En onvermijdelijk komt dan naar boven dat ik me afvraag wat mensen van me vinden. Stel ik me aan? 

Het nare met PTSS is dat je gedachten een eigen leven gaan leiden. Nogmaals, rationeel weet is echt wel beter, maar gevoelsmatig is het een heel ander verhaal. Ik heb mezelf nooit toegestaan om echt te voelen wat zaken met mij doen. Daar heb ik het afgelopen half jaar een start mee gemaakt en ik sta nog helemaal aan het begin. Opmerkingen als "het komt allemaal wel goed" zijn aan iemand met PTSS niet besteed. Want het komt niet meer goed. Ik ben bezig met diep onderzoek in en naar mezelf. Alles om weer op eigen benen te staan. En daar hoort helaas ook bij dat ik moet leren accepteren dat mensen hun afspraken soms niet nakomen. Of dat ze zo reageren als dat ik verwacht. En laat dat nou juist zijn waar mijn PTSS een hekel aan heeft.