Zand in de machine

Zand in de machine. Een uitspraak die je letterlijk kunt nemen. Ik stel me daar altijd tandwielen bij voor die niet meer draaien doordat er teveel zand in zit. Of suiker in de tank. Dat schijnt een motor ook te slopen. En nee, ik heb het niet over mijn gewrichten die aanvoelen alsof er zand tussen zit, maar over het gevoel dat alles tot stilstand is gekomen. Alsof ik op een dood punt ben aanbeland. 

Gisteren ben ik voor de laatste keer naar de fysiotherapeut geweest. Een jaar lang had ik recht op behandeling middels een zogenaamde chronische indicatie. In de moderne verzekeringswereld is een chronische indicatie alleen te krijgen na een operatie. Daarnaast zijn er nog een paar uitzonderingen, maar een chronische beperking waarvoor fysiotherapie nodig is, valt daar dan helaas weer niet onder. Dat klinkt vreemd, maar is het natuurlijk niet. Want zo gaat het met heel veel dingen.

Murphy's law heb ik in het verleden al vaker genoemd en deze is nog steeds van toepassing. Want naast het stoppen van de fysiotherapie, stoppen er momenteel wel meer dingen. 

Ik zou bijvoorbeeld een aangepaste halskraag moeten gaan dragen. Deze moet op maat gemaakt gaan worden volgens mijn ergotherapeut. Daarvoor moet de verzekeraar, ja daar zijn ze weer, toestemming voor geven. Voordat deze toestemming geven heb ik een verklaring van een medisch specialist nodig. En daar ben ik nou juist uitbehandeld. Maar goed, toch maar een mail gestuurd naar Duitsland. Inmiddels zijn we ruim een week verder en heb ik nog altijd geen verklaring. En dus ook geen halskraag. 

Dan onze grote vrienden van het UWV. Ik heb me netjes ziek gemeld in december 2021. Heb van hen ook diverse brieven gehad in verband met het feit dat ik inmiddels een jaar ziek ben. Vanmorgen kreeg ik een telefoontje van het UWV met de mededeling dat ik de jackpot had gewonnen. Ik zou een groot bedrag krijgen omdat mijn WIA uitkering al die tijd te laag is gezet. Vreemd, maar bij het UWV gebeuren dit soort dingen aan de lopende band. Op de vraag of ik de komende tijd nog meer ging verdienen bij mijn werkgever, moest ik lachen. Aangegeven dat ik inmiddels al een jaar thuis ben. Geen probleem, mijn uitkering zou met een paar honderd euro per maand omhoog gaan en ik krijg ieder half jaar een bedrag ter compensatie. 

En 's middags gaat de telefoon weer. Het UWV. Ze had het toch nog eens nagekeken en inderdaad ik had met netjes ziek gemeld. Dat was allemaal prima geregeld. Op een klein dingetje na. Murphy's law. De afdeling die mijn WIA betalingen doet, was niet op de hoogte. Ik krijg dus geen bedrag en ook mijn uitkering gaat niet omhoog. Ze moeten het opnieuw berekenen. Dat zal wel weer een aantal weken gaan duren en met mijn geluk, zal ik waarschijnlijk wel weer het een en ander moeten terugbetalen. Dus ook hier is het weer wachten.

En dan natuurlijk mijn werk. Er zijn een aantal collega's die ik met regelmaat spreek. Veelal via de app. Soms komt er iemand langs en soms ga ik naar een feestje, of bijeenkomst of bbq. Gezellig. Mijn warme gevoelens voor mijn werk houden daar helaas wel op. Het contact komt van 1 kant. Ik heb geen idee wat de regels exact zijn, maar van mijn werkgever hoor ik niets. Dan heb ik het niet over mijn direct leidinggevende, maar alles daarboven. En voor een zorginstelling vind ik dat redelijk schokkend. Alle contact komt van mijn kant. Het is zo dat vlak voordat ik ziek werd, het digitale systeem op de schop is gegaan. Als je dus een tijdje thuis bent, kun je nergens meer bij. En dan mis je belangrijke berichten met betrekking tot arbeidsvoorwaarden, de ontwikkeling van de organisatie en belangrijke gebeurtenissen. Daarvoor heb ik mijn privémail doorgegeven, maar daar heb ik tot op heden nog niets op ontvangen. Ik gebruik mijn oude telefoon omdat daar nog een app op staat vanuit de corona periode. Daarmee kan ik in ieder geval zien of ik naar de bedrijfsarts moet. Helaas werkt ook deze app nauwelijks, want reageren op berichten kan, maar deze berichten worden dan niet gelezen.

Zand in de machine, daarmee ben ik dit verhaal gestart. En zo voelt het. Als vastlopen op zaken die eigenlijk gewoon geregeld moeten kunnen worden. Dat frustreert en zorgt bij mij voor onzekerheid. Maar goed, laten we nog maar eens oefenen in geduld hebben.