Dankbaar

Laat ik beginnen met te zeggen dat ik veel fantastische mensen om me heen heb. Daar ben ik dankbaar voor. Toch komt daar ook de PTSS weer om de hoek kijken. Alhoewel het probleem in mijn geval mogelijk dieper ligt. Het accepteren van hulp is lastig. Sterker nog, ik denk dat ik maar 1 ding moeilijker vindt dat het accepteren van hulp en dat is het vragen om hulp. 

Ik wil anderen graag helpen. Dat zit er al lang in. Waarschijnlijk is dat ook 1 van de redenen waarom ik uiteindelijk in de zorg terecht ben gekomen. Het helpen van anderen is ook makkelijker. Je hoeft in ieder geval niet met jezelf bezig te zijn. 

Binnen ons gezin helpen we elkaar. Dat gaat vanzelf. Toch moet ik daar als vader mee oppassen. De kinderen moeten niet voor mij gaan zorgen. Ze helpen hier en daar, maar veel belangrijker vindt ik het dat ze begrijpen wat er aan de hand is. Ik probeer mijn kinderen dan ook zo min mogelijk te belasten met mijn problemen en beperkingen. En toch krijgen ze er meer dan genoeg van mee. Je wilt je kinderen niet tot last zijn, maar soms ben je dat toch. En daar wringt dan de schoen. Ik heb eerder geschreven over schuldgevoel. En naar mijn kinderen voel ik me vaak schuldig. Mijn PTSS vergroot dat nog eens lekker uit en dat zorgt soms voor wrijving. Ook naar Marloes is dit soms lastig. Het liefst zou ze mij alles uit handen nemen, maar dat kan natuurlijk niet. Ik kan er enorm van balen als zij grote klussen in en om het huis doet en ik op afstand moet toekijken. En dan komt het schuldgevoel weer om de hoek kijken. 

Ook mijn familie bied mij met regelmaat hulp aan en ook deze neem ik lang niet altijd aan. De reden is het zelfde. Ik ben enorm dankbaar dat ze me willen helpen, maar vaak gaat mijn gevoel de andere kant op. Ik wil geen "schuld" bij een ander hebben. Ik kan eigenlijk niets terug doen is dan mijn gevoel. Rationeel weet ik best dat het zo niet werkt, maar dit soort gedachten houden mij tegen. Dat innerlijke gevecht is lastig, maar ik probeer eraan te werken.

Het vragen om hulp is nog veel lastiger. Soms doe ik dat, maar ik heb dan altijd het gevoel dat ik me moet blijven verantwoorden. Waarschijnlijk vinden mensen het heerlijk om een ander te helpen, net zoals ik dat zelf ervaar. Het gekke is dat ik me prima realiseer dat wanneer ik geen hulp vraag of aanneem, dat mensen het ook minder vaak aanbieden. Er is ons regelmatig gezegd dat wij het goed voor elkaar hebben en dat wij altijd zo zelfstandig zijn geweest. De waarheid is echter dat ik het zonder hulp van mijn fantastische vrouw, geweldige kinderen en heerlijke familie nooit had gered. Dus als ik hulp niet direct accepteer of er niet om vraag, dan is dat dus geen arrogantie of onwil. Het is puur mijn onvermogen om met mijn eigen gevoel om te gaan. En daar wordt aan gewerkt.