Feestje

 Gisteravond had ik een afscheidsfeestje. Een collega heeft een andere baan gevonden en zal de reclassering verlaten. Ik zit inmiddels anderhalf jaar thuis, maar probeer toch zoveel mogelijk contact te houden met het team en zeker dit soort sociale evenementen te bezoeken. Ook al weet ik dat ik de dagen daarna meer pijn zal hebben en de tijd nodig heb om te herstellen. Dat heb ik er graag voor over.

Wat ik me niet realiseerde is dat de impact van dit soort gelegenheden veel meer met me doet dan ik dacht. De dagen voor het feest was ik prikkelbaar met een kort lontje en heel erg moe. Geen idee waar dat vandaan kwam. Ik kon niet benoemen waardoor ik me zo voelde, maar dat er iets niet goed zat afgelopen week was wel duidelijk. 

Het feestje zelf was een eigenlijk als vanouds. Gezellig met collega's praten over van alles en nog wat. Natuurlijk heb ik het einde van het feest niet meegemaakt en was ik al weer thuis terwijl de rest nog lekker aan het feesten was. Toen ik vertrok zat er buiten nog een groepje collega's te roken. Naast de vragen over hoe het met me gaat en de opmerking dat het fijn was dat ik er toch even was, werd me ineens duidelijk waarom ik me de afgelopen week zo rot heb gevoeld. 

Ik ben bij het groepje collega's gaan zitten en heb daar eerst, op de voor mij zo bekende wijze, met flauwe grapjes de boel gecamoufleerd. Er werden herinneringen opgehaald aan onze begintijd bij Tactus. En toen beseft ik eigenlijk dat ik ook afscheid aan het nemen ben. Er is in juni nog een feestje. En in december van dit jaar stopt het voor mij, zoals het er nu uit ziet. Daarmee zal een belangrijk deel van mijn leven worden afgesloten. 

Iedereen heeft wel slechte herinneringen of ervaringen. Die draag je met je mee en soms komen die ter sprake. Wat ik gisteren merkte is dat ook de leuke herinneringen en anekdotes pijn doen. Het schuurt, want ik weet dat er geen nieuwe bij komen. Mijn wereld is behoorlijk gekrompen en dat zal nog wel even doorzetten. Waarschijnlijk is werk voor mij een afgesloten hoofdstuk. 

Ik wil op termijn graag weer wat oppakken, maar zoals een reguliere baan zal het nooit meer zijn. Dus ook het intensieve contact met collega's komt niet meer terug. Dat merkte ik gisteren al. De gesprekken over het werk worden toch anders als je er niet meer direct bij betrokken bent. Dit raakt me meer dan ik in eerste instantie wil toegeven. Het voelt alsof ik iets verloren ben voordat het werkelijk verdwenen is. In december komt daar pas definitief duidelijkheid in en daar kan ik nu al tegen opzien. 

Van de andere kant, feestjes kunnen wel heel gezellig zijn.