Ik ben er nog

Vanmorgen kreeg ik een bericht dat ik vandaag 18 jaar in dienst ben bij Tactus. En dat op de dag van de arbeid. En dat werk heb ik altijd met veel plezier gedaan. Nou ja, altijd is natuurlijk niet helemaal waar, maar over het algemeen was ik erg blij met mijn werk. 

Inmiddels ben ik bijna anderhalf jaar thuis. Mijn wereldje is een stuk kleiner geworden. Door de lichamelijke beperkingen kom ik een stuk minder buiten en is de actieradius behoorlijk beperkt. En daar waar ik op mijn werk ongeveer 90 procent van mijn tijd in gesprek was met mensen, is dit nu volledig weg gevallen. Natuurlijk was ik maar een klein onderdeel van een groter team. Toch voelde ik me binnen dit team gewaardeerd. De interactie met collega's, organisaties en cliënten gaf me een goed gevoel. Het werken onder tijdsdruk, het oplossen van een crisis, het meedenken en meewerken met anderen heb ik altijd leuk gevonden. Op die manier heb je het gevoel dat je er toe doet. Dat je een klein verschil kunt maken voor en met anderen. Met veel verschillende mensen op verschillende locaties. Ik had de vrijheid om mijn eigen agenda te bepalen.

Op dit moment bepaalt mijn lichaam echter mijn agenda. Dat lijf van mij heeft een hoop rust nodig. Ook mijn geest verlangt af en toe naar rust. Ook het gevoel er toe te doen blijft belangrijk, maar is eigenlijk verdwenen. Dat zorgt soms voor frustratie en met regelmaat voel ik me onbegrepen. 

Ik snap best dat het lastig is om iemand echt te begrijpen. Ik kan jullie een inkijkje in mijn brein geven, maar niet meer dan dat. De vraag is of anderen ooit echt beseffen wat je doormaakt. Daarbij is het lastig om te begrijpen wat er met iemand aan de hand is, wanneer je aan de buitenkant een ogenschijnlijk gezonde man ziet. Juist dat zorgt voor heel vervelende situaties.

Een tijdje geleden werd mij gevraagd wat voor werk ik doe. Ik heb natuurlijk verteld dat ik als reclasseringswerker werkte, maar nu al bijna anderhalf jaar thuis zit. De letterlijke reactie van deze persoon was "dat lijkt mij ook wel wat, heerlijk hele dagen thuis". Ik weet niet wat er in het hoofd van deze persoon omgaat, of hoe deze dat voor zich ziet. Waarschijnlijk wordt er gedacht dat ziek thuis zijn een soort vakantie is. In mijn geval is het niet zo dat ik de hele dag in trainingspak, Netflix aan het kijken ben. Ik heb ook Videoland en Prime, maar dat terzijde. Voor mij is het een dagelijks gevecht. Ik wil heel graag werken, maar ik kan het niet meer. Dit soort vooroordelen komen helaas vaak voor. Ik hoor regelmatig opmerkingen wanneer ik mijn auto op een invalide parkeerplaats zet. Want hoe kan een veertiger in een luxe auto gehandicapt zijn? Inmiddels leg ik het niet meer uit, maar wordt ik boos. Mensen oordelen, terwijl ze geen idee van de werkelijke situatie hebben. 

Helaas werkt dat ook door in mijn hoofd. Ik voel me steeds minder waard. Voor mijn gevoel sta ik buitenspel en heb ik weinig waarde in de maatschappij. Ik ben deels rolstoelafhankelijk. Door de operaties aan mijn nek is het echter heel moeilijk geworden om de rolstoel te gebruiken. Het zorgt voor extra klachten. Dus ben ik gedwongen meer te lopen. Ik krijg dan soms de opmerking dat het zo fijn me voor me is dat het beter gaat. Geen vraag, maar een constatering. En als ik dit dan probeer uit te leggen, krijg ik het gevoel niet gehoord te worden. Mensen kunnen het zich moeilijk voorstellen. Andersom werkt het ook zo. Als ik ergens loop, hoop ik inmiddels geen bekenden meer tegen te komen omdat ik dan weer het verhaal moet uitleggen. En daarbij de angst dat ik niet geloofd wordt. Ik ben onzeker en voel me vaak niet serieus genomen. 

Ik ben mezelf opnieuw aan het uitvinden. Er is veel veranderd en dat zal niet gaan stoppen. Maar ik ben er nog. Ik ga dus ook door. Ik wil me graag weer onderdeel van de maatschappij voelen. Waardevol zijn voor mezelf en voor anderen. Maar ook anderen een inkijkje geven in een hoofd met PTSS. Daarom ben ik begonnen aan een boek hierover. Schrijven vergt helaas veel van mijn lichaam, dus snel zal het niet gaan. Doel is om voor het einde van het jaar de ruwe versie klaar te hebben. Ik hoop dat ik uiteindelijk daarmee bewustwording en een stuk herkenning kan creëren. 

Want ik ben er nog.