De Baas

De baas? Een hond heeft een baas! Dit is een veel gehoorde uitspraak. In Nederland gaat deze uitspraak helaas niet op. Nederland is het land van de bazen. Kijk maar eens naar wat er allemaal voor je wordt beslist en aan wie je allemaal verantwoording hebt af te leggen. Op zich is dit niets nieuws, maar het zorgt wel voor aparte situaties.
Om het maar eens te betrekken op mezelf. Ik werk in de verslavingszorg bij een van Nederlands grootste organisaties. Op zich is dat prima. Ik heb een direct leidinggevende en een leidinggevende die het onderdeel waar ik voor werk leid. Deze 2 mensen zijn dus mijn directe bazen. Zij hebben de start van mijn handicap meegekregen en proberen mij op elke mogelijke wijze te helpen en ondersteunen.
Als gehandicapte heb je echter meer bazen. Zo is er de Gemeente. In mijn geval de gemeente Hengelo, waar zij beslissen hoe ik met mijn handicap dien om te gaan, evenals het UWV. Maar wanneer ik verantwoording moet afleggen (zoals het betalen van bijvoorbeeld gemeentelijke belastingen) dan weten ze me snel te vinden. Wanneer ik echter hulp zoek (waarbij je normaliter op je baas kunt terugvallen) geven zij niet thuis. Zo heeft het mij verschrikkelijk veel moeite gekost om voorzieningen van de gemeente te krijgen om "te kunnen blijven deelnemen aan de maatschappij". Nu wil ik best graag vechten af en toe, maar om bij iedere aanvraag direct een bezwaarschrift te moeten schrijven is in mijn ogen een beetje overdreven. Bij iedere aanvraag heeft de gemeente tijd om te reageren. Deze termijn wordt nooit gehaald, dus je krijgt standaard een brief met verleningen van de aanvraag tijd op uitzonderlijke redenen (de uitzonderlijke reden zal toch niet toevallig met de werktijden van ambtenaren te maken hebben?). Je wordt dan al snel doorgestuurd naar de volgende. Bij de aanvraag voor een rolstoel kwam direct de vraag, werk je nog? Blijkbaar is het niet geaccepteerd om als gehandicapte aan het werk te zijn. Ja, ik werk nog. Dan moet het UWV je rolstoel vergoeden. Wij kunnen nog wat aanpassingen doen aan de huidige stoel, maar een goede stoel moet je bij het UWV aanvragen. Ok, ik naar het UWV. Nee meneer, wij vergoeden wel wat aanpassingen aan uw auto. Daarnaast kan uw werkgever subsidie aanvragen om aanpassingen op ue werkplek te realiseren. Voor een rolstoel, dus persoonlijk vervoer, moet u toch echt bij de gemeente zijn.
Hierop sprong mijn direct leidinggevende voor me in de bres. Er werd vanuit een potje "onvoorziene uitgaven" een prachtige rolstoel op maat voor me besteld. Waarschijnlijk eentje waarmee ik tien keer langer kan rijden dan de (goedkoopst adequate) oplossing van de gemeente. Fantastisch. Maar goed, dan komen de eerste problemen. Het pand waarin ik werk is niet rolstoel geschikt. Dat kan gebeuren, dus moet er aangepast worden. Het UWV vergoed de boel, dus probleem opgelost? Nee dus. Het probleem begon bij mij al bij binnenkomst. De deur was te zwaar en regelmatig zat ik met mijn handen vast tussen de hoepel van de rolstoel en de metalen deurpost. Ik werd een graag geziene gast bij de EHBO post. Probleem met handen is, dat ik ze echt nodig heb. Niet alleen om mezelf voort te kunnen bewegen, maar ook om te kunnen rappoteren (een belangrijk onderdeel van ons werk). Dus werd er een deur aangevraagd. Dit gaat dan in eerste instantie via de werkgever. Alleen personeelszaken begrijpt niet wat het is om in een rolstoel te rijden. 1200 man personeel en 1 in een rolstoel. De deur moest worden vervangen, maar de reden was nogal onduidelijk. Dus de aanvraag zou afgekeurd worden door het UWV. Gelukkig belde het UWV en kon ik uitleggen hoe het zat. Prima, toestemming klaar plaatsen maar. Nee dus. Na ruim 9 maanden zat er een deur in. Oprijplaten en dergelijke werden nog 3 maanden later geregeld. Ook de afwerking liet nog wat langer op zich wachten. Maar na mijn laatste vakantie was de boel klaar. Ik kom aan, steek de sleutel in het slot om de deur automatisch te laten openen, en.... Niets. De deur had een storing. Nu blijft dit een probleem maar goed.
Natuurlijk moet er nog meer worden veranderd. Zo moet er een aangepast toilet komen en zijn er een aantal binnendeuren die vervangen moeten worden. Dit zou gebeuren in de grote verbouwing die gepland stond (let wel we praten weer een jaar terug).
Nu wordt er helaas flink bezuinigd in de zorg en alle verbouwingen zijn opgeschort voor onbepaalde tijd. Het UWV zit klaar, maar er gebeurd niets. Zelfs de bedrijfsarts schrijft het in zijn evaluaties, tevergeefs. Nou snap ik ook wel dat het moeilijk is je te verplaatsen in iemand met een handicap, maar van een zorginstelling zou je toch meer verwachten. Vragen of aanpassingen wel echt nodig zijn kunnen wel gesteld worden, maar de uitvoering laat nog even op zich wachten. Volgens mij vraag ik geen onzinnige zaken, maar een aantal aanpassingen om mijn werk goed te kunnen blijven uitvoeren.
De grap is dat de organisatie veel doet aan ontwikkeling voor clienten. Het moet allemaal meer en beter en eerlijk gezegd zijn ze daar erg goed in. De ontwikkelingen volgen elkaar in snel tempo op, maar toch steekt het dat mijn direct leidinggevenden iedere vergadering opnieuw moeten aangeven wat er moet gebeuren.
Ach, als ik de baas zou zijn.......

Groet
Martijn