Rolstoelpiet

Mijn kinderen geloven! Sterker nog, boven de Grote Sinterklaas is niets. Althans in de periode van november tot net voor kerst. Er wordt geen Sinterklaasjournaal gemist, er wordt hartstochtelijk gezongen voor de kachel en iedere kraakje in of op (ons meer dan 100 jaar oude) huis, is bewijs van het feit dat zwarte piet er is. Ze zien ze zelfs door de straat lopen. Prachtig ook voor de ouders natuurlijk, dit eeuwige spel met gelovende kinderen.
Zoals ieder jaar, ging er ook dit jaar in het Sinterklaasjournaal van alles mis. Is het boek niet kwijt, dan is de staf wel weg. Is de staf niet weg, dan is de hoofdpiet blind. Is de hoofdpiet niet blind, dan zitten de hoeven van het paard wel verkeerd om. Nee, altijd is pakjesavond in gevaar. Zo ook dit jaar. Er is een piet kwijt. Wel worden er sporen gevonden. Dit jaar twee aan elkaar paralel lopende lijnen, die naar de ontbrekende piet moeten leiden. De grap is dat heel Nederland op zoek is gegaan. Niemand wist hoe het zat, totdat mijn dochters de oplossing hadden. Papa, papa, klonk het hard. Wij weten wie de piet is die nog naar het huis moet komen! Die zit in een rolstoel. Hij maakt net zulke sporen als jij. Samen gekeken en inderdaad de sporen lijken afkomstig van de achterwielen van een rolstoel. Wat wel knap is van deze piet, is dat hij overal op zijn achterwielen doorheen rijdt. Nergens zijn de binnensporen van de voorwieltjes te vinden, maar toch. Samen met Sam, de oudste, zelfs een filmpje ingestuurd naar het Sinterklaasjournaal, dat wij de oplossing wisten. Nooit meer iets van teruggehoord. Logisch ook achteraf gezien, het was nog te vroeg, de rolstoelpiet werd pas een aantal dagen later geintroduceerd. Sam was erg verdrietig dat we niet samen op tv kwamen. Ach een brief van Sinterklaas 's ochtends, deed wonderen.
De rolstoelpiet had het niet makkelijk dit jaar. Hij werd door de andere pieten flink gepest en dwarsgezeten. Dat hij altijd overal een oplossing voor vond, dat werd veelal over het hoofd gezien. Sinterklaas ontfermde zich echter persoonlijk over de rolstoelpiet en uiteindelijk is alles goed gekomen. Toch wil ik hem via deze weg nog eens extra bedanken. Iedere keer namelijk als rolstoelpiet werd gekleineerd door zijn mede pieten, kwamen mijn dochters mij troosten omdat het niet eerlijk was dat een rolstoeler zo werd behandeld. Zij vinden een rolstoel heel normaal en zien (nu al beter dan zelfs de hoofdpiet) geen problemen maar juist mogelijkheden. Zo is de middelste standaard op mijn schoot te vinden bij een tochtje door de stad (scheelt haar weer lopen). Dus het gedrag van de andere pieten werd door mijn dochters niet gewaardeerd. Waar het wel voor heeft gezorgd, is dat mijn dochters dichter bij me staan dan ooit en de rolstoel sinds december 2011 helemaal vanzelfsprekend is in ons huishouden.

Groet
Martijn