Wachten

Wachten, ik ben er niet goed in. En dat terwijl ik toch prima zit over het algemeen. Ik hou er niet van. Vaak zit je jezelf te vervelen en boos te maken omdat het allemaal zo lang duurt. De ellende is dat je er niet onderuit komt. Zo sta ik regelmatig in files, te wachten tot ik verder kan. Het hoort erbij en je houdt er van tevoren rekening mee.

Nu is het zo dat ik niet graag wacht en ook anderen zo min mogelijk wil laten wachten. In ons werk is het zo dat ik probeer altijd op tijd bij afspraken te zijn. Lukt dit niet, dan bel ik dat ik onderweg ben of om een andere afspraak te plannen. Ik werk voor de reclassering en het dwingende karakter dat onze clientele wordt opgelegd, gaat soms ver. Clienten zijn verplicht op afspraken te verschijnen, zich te legitimeren en zich aan de door ons opgelegde afspraken te houden. Terecht in mijn ogen. Het gaat hier om mensen die delicten hebben gepleegd en hiervoor zijn gestraft. In plaats van gevangenisstraffen kunnen deze clienten bewijzen dat ze hun leven willen beteren. Dat dit de simpele uitleg is en dat er nogal wat diversiteit in straffen en maatregelen zit, laat ik even buiten beschouwing.
Wanneer onze clienten een afspraak niet kunnen nakomen, dan zullen ze dit van tevoren moeten aangeven. Liefst tijdig, zodat er direct een andere afspraak gepland kan worden. Wanneer iemand zijn afspraken niet goed nakomt, dan zal hij of zij gewaarschuwd worden. Wanneer afspraken helemaal niet worden nagekomen, mag de rechtbank beslissen wat er verder met deze clienten moet gebeuren. Het mooie van dit systeem is, dat het andersom ook op die manier werkt. Wanneer wij onze afspraken met de client niet nakomen, kan ook de rechtbank beslissen om het op een andere manier aan te pakken.

Helaas merk je bij verschillende instanties echter dat deze rechten en plichten steeds vaker maar 1 kant op werken. Zo moest ik gisteren in het ziekenhuis een MRI scan laten maken. Daarvoor heb ik een tweetal weken geleden een afspraak gemaakt. Je krijgt dan een brief mee waarin staat wat je wel en niet mag. Voornamelijk echter wat je niet mag. In dit geval mag je niet te laat komen, want dat moet er een nieuwe afspraak gepland worden. bel je te laat af of kom je niet opdagen, dan krijgt je verzekeraar toch een rekening. Natuurlijk was ik keurig op tijd, maar kon vervolgens pas ruim een half uur later de scan in geschoven worden.
Zo ook bij de laatste twee afspraken bij de orthopeed. Daar heb ik beide keren ruim een uur moeten wachten voordat ik aan de beurt was. De tweede keer heb ik vooraf gevraagd of er vertraging was. De dame achter de balie, heeft waarschijnlijk in haar opleiding een aantal onderdelen gemist. De verontwaardiging en de arrogante toon waarmee ik vervolgens werd behandeld gingen nog wel. De blik echter, zorgde er bijna voor dat de lucht in mijn banden zich uit de voeten wilde maken en dat zelfs het aluminium van mijn rolstoel dreigde te smelten. Kom je hier echter zelf 5 minuten te laat aan, dan kun je een rekening verwachten en een nieuwe afspraak rond Sint Juttemis.

Zo ook het UWV. Voor de WIA aanvraag moest ik gisteren naar de verzekeringsarts. Normaliter krijg je van tevoren een brief en heb je twee weken de tijd om je voor te bereiden. In mijn geval werd ik op vrijdag gebeld met de vraag of ik de donderdag daarop zou kunnen komen. Natuurlijk, geen enkel probleem. Voorbereiding heb ik niet nodig. Mijn verhaal is duidelijk en hoe sneller dit achter de rug is hoe beter.
Op dinsdag kreeg ik alsnog de uitnodiging per brief. Hier staat een heel mooi zinnetje: "Ik ga ervan uit dat u komt. Het kan zijn dat u een dringende reden heeft waardoor u niet kunt komen. Wilt u dan zo spoedig mogelijk met mij contacct opnemen? Ik zal dan met u bespreken waarom u niet kunt komen en eventueel een nieuwe afspraak maken."
Als je deze zinnen goed leest, lijkt het erop dat wanneer je reden het UWV niet bevalt, je gewoon geen nieuwe afspraak krijgt. Wanneer je te laat bent, kan dit gevolgen hebben voor je uitkering. De dreigementen in de standaardbrieven van het UWV zijn alles behalve vriendelijk.

Om het nog leuker te maken, lag ik nog een half uur langer in de MRI. Ik had ergens bewogen (tja hoesten kan soms gebeuren) en er moesten twee nieuwe series gemaakt worden. Toen ik eindelijk buiten was, belde het UWV of ik om 1 uur kon komen in plaats van kwart over twee. natuurlijk geen probleem. Inmiddels was ik door die scan toch al moe en had ik extra pijn door de rare houding in die buis, dat de honger me was vergaan. Ik kon dus bijna rechtstreeks door naar het UWV.

Iets voor enen rolde ik daar binnen. Om 1 uur, geen arts. Om kwart over 1, geen arts. Om twintig over 1 kwam de arts aanlopen met een collega. Ik werd niet begroet en er werd me niet gevraagd om even te wachten. Zij verdwenen de spreekkamer in en de deur ging dicht. Na nog eens 5 minuten werd ik opgeroepen. Mijn eerste neiging was om ook rustig een minuut of 25 te wachten en dan pas naar binnen te rollen. Dit heb ik overigens niet gedaan. Ik weet eigenlijk zeker dat hier geen opzet in het spel was. Er werd ook alle tijd genomen voor het gesprek. Wat mij vooral is bijgebleven is het feit dat deze arts naar mijn idee echt luisterde naar mijn verhaal. Dus niet zoals ik het helaas eerder ben tegengekomen, je het gevoel gevend dat je een ziektegeval bent en geen mens.

Ik begrijp dat er regels nodig zijn. Ook de voorwaarden in de eerder genoemde brieven zijn af en toe nodig. Helaas komen deze zaken ook terecht bij mensen die vragen om hulp en niet proberen de boel te besodemieteren. Het woord standaardbrief bezorgt me eigenlijk al ernstige jeuk. Daarmee scheer je iedereen over dezelfde kam. Terwijl in ziekenhuizen, bij het UWV en zelfs in mijn eigen werk, je te maken hebt met mensen.

Groet
Martijn