Casual Friday, een beetje vreemd begrip. Zoals ik altijd heb begrepen is het de bedoeling om op vrijdag niet in (mantel)pak naar het werk te gaan, maar in vrijetijdskleding. Dan is het niet de bedoeling dat je in zwembroek komt, alhoewel dat best kleding is die je in je vrije tijd kunt dragen. Casual Friday lijkt me ooit begonnen om het einde van de werkweek in te luiden. Vooral in bedrijven waar kledingvoorshriften worden gehanteerd, zal het best een interessante onderbreking zijn.
Bij mij op kantoor werkt dit echter niet zo. Wij hebben andere manieren om richting het weekend te gaan. Zo zijn er collega's die op vrijdag helemaal niet werken. Anderen beginnen gedurende de week steeds iets later. De laatste druppelen op vrijdag rond een uur of 9 a half 10 binnen. Gelukkig hebben wij die vrijheid en word er niet gewerkt met een prikklok. De vraag is hoe lang dit nog duren gaat, de zorg en ook het justitie gebeuren waar ik in werk, word steeds meer begraven onder regels, afspraken, manieren van rapporteren enzovoorts. Op zich is het natuurlijk alleen maar goed om je werk en werkwijze te verdiepen en te verbeteren, maar soms zou ik terugwillen naar de tijd waarin je met alleen een telefoon en een groot netwerk veel voor je klanten kon betekenen.
Terug naar Casual Friday. Dat is het voor mij eigenlijk altijd. Je zult mij niet snel in pak of overhemd zien. Dat heeft voornamelijk te maken met mijn handicap. Het rijden in een rolstoel met colbert is gewoonweg onmogelijk. Door de verschillende beschadigde onderdelen is het lang niet altijd fijn om strakkere kleding te dragen. Dus ik draag voornamelijk "makkelijke" kleding. En ja, die draag ik ook in mijn vrije tijd.
Hoe kun je bij mij dan merken dat het einde van de week eraan zit te komen? Tja, ik merk zelf dat ik wat knorrig word. De pijn en vermoeidheid zijn een stuk sterker dan in het begin van de week. Toch probeer je gewoon je uren vol te maken. Soms gaat dit goed, soms wat minder. Wat ik wel heb gemerkt is dat ik erg bijdehand kan worden zo aan het einde van de week. Humor is een manier om met mijn handicap om te gaan. Ik kan zelf de hardste grappen maken over mijn handicap en rolstoelgebruik. De grap is dat een aantal collega's al duidelijk door heeft dat ik dan aan het einde van mijn Latijn zit. Dat is overigens geen reden om niet nog hardere grappen terug te maken.
Vanmorgen had ik een vergadering. Vannacht had ik niet al te best geslapen en mijn lijf zat me weer eens in de weg. Ik merk dat ik wat sarcastische opmerkingen voor in de mond had, maar heb ze keurig weer ingeslikt. Op de vraag van de voorzitter of ik wist hoe ik weer buiten moest komen, kon ik naar waarheid antwoorden met "rollend natuurlijk". Het was eruit voor ik er erg in had. Gelukkig werd het goed opgepakt, maar dat is ook wel eens anders.
Het probleem is namelijk dat ik anderen natuurlijk volledig voor het blok zet. Soms is dat nodig om te laten zien wie je bent, maar soms stoot je mensen daarmee tegen het hoofd.
Tja, het is niet anders. De term Casual Friday past dus niet bij mij. In het vervolg noemen we het maar Bijdehante Vrijdag.
Groet
Martijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten