Goede adviezen

Iedereen die wel eens iets heeft gemankeerd kent het. De goede adviezen. Iedereen heeft wel een woord van raad of een oplossing voor de ontstane problemen. Er zijn boeken vol van geschreven. Voor huis, tuin en keuken problemen bestaat er een boek met de titel "oma weet het beter". En hiermee is eigenlijk alles wel gezegd. Oma weet het vaak inderdaad beter. Welk plantje je kunt gebruiken om een koortslip te verzachten, hoe je een wrat van een kinderteen krijgt of welke ingredienten je dient te gebruiken in de appeltaart. Overal weten ze alles van. Ook de opmerkingen over "vroeger" zijn niet van de lucht.

Met mijn handicap ligt het wat gecompliceerder. Sterker nog, ik ben uitbehandeld zoals dat zo mooi heet. Er zijn geen medische oplossingen meer. Ik heb inmiddels alle wegen wel bewandeld op medisch gebied. Het meest gehoorde advies is dan ook "je moet er maar mee leren omgaan".
In principe is dat een goed advies, maar makkelijk is het niet. Ik probeer er nu al een aantal jaren zo goed en zo kwaad als het kan mee om te gaan. De ellende is, dat de boel niet stil staat, maar juist continu in beweging is. Zo zit ik sinds ongeveer 3 jaar in een rolstoel. Daarvoor liep ik met een stok of kruk, terwijl ik daarvoor alleen een beetje strompelde. De pijn is daarnaast ook steeds heviger geworden. Waar ik vroeger voldoende had aan een aspirientje is tegenwoordig morfine nodig. Dus ermee omgaan is een zich steeds ontwikkelend iets.

Toch heb ik daarnaast de afgelopen jaren de meest vreemde adviezen gehad. Die wil ik jullie niet onthouden. Een van de eerste adviezen die ik kreeg was om maar gewoon door de pijn heen te lopen. De pijn in mijn lichaam zou geen functie meer hebben. Gedeeltelijk klopt dit ook en dit wordt chronische pijn genoemd. Daarnaast heb ik echter ook te maken met de tegenhanger acute pijn. Dit waarschuwingssignaal van het lichaam geeft aan wanneer er iets mis mee is. Dus wanneer ik deze negeer, sloop ik de boel verder. Leuk dilemma dus.

Een ander goed advies dat ik ooit kreeg was het laten plaatsen van een kunstknie. De verschillende orthopeden die het hier over hebben gehad waren het allen eens dat ik zo'n kunstgeval nodig had. Prima....nee dus. Ik ben te jong en krijg er in Nederland geen. In plaats daarvan heb ik me wat anders laten aansmeren waardoor ik nog verder van huis ben dan ooit tevoren. Om een kunstkop van te krijgen.

Om nog even bij de kniespecialisten te blijven, ik ben in Gent bij een van de beste kniedoktoren in dit universum geweest. Hij heeft de boel uitgebreid bekeken. De conclusie van het onderzoek en zijn jarenlange opleiding en ervaring was voor mij voldoende om in lachen uit te barsten. Dat de man serieus was, begreep ik kort daarna pas. Hij zei met een mooi Vlaams accent dat ik niet meer mocht lopen en alleen nog onbelast mocht fietsen. Erg vervelend. Fiets je de longen uit je lijf, ben je nog steeds geen meter verder dan waar je begon.

De laatste oplossing voor het pijnprobleem was nogal heftig. Het bijbehorende advies was wederom om te leren omgaan met de pijn. De behandeling kwam eigenlijk neer op het volledig onderdrukken van de pijn. Dat ik daarna niet meer door zou hebben wat voor en achter zou zijn, was een van de bijwerkingen. Een beetje kwijlen of een suf gevoel heb ik er wel voor over, maar het niet meer herkennen van je eigen voeten laat staan vrouw en kinderen ging ook mij inderdaad wat te ver.

Inmiddels ben ik een eind opgeschoten met het ermee leren omgaan. Er is duidelijk geworden dat ik niet volledig meer aan het werk kan. Dat is pijnlijk, maar wel beter voor me. Om dit te realiseren moet er van alles geregeld worden bij het UWV. Hiermee ben ik op mijn werk aan de slag gegaan. Er zijn formulieren ingevuld en daarnaast is de bedrijfsarts ingeschakeld. Er blijven altijd mensen die niet weten wat er aan de hand is of hoe ze hier mee om moeten gaan. Dat ook hier echter nog steeds vreemde adviezen worden gegeven is waarschijnlijk daaraan te wijten. Zo werd er intern geadviseerd om niet teveel moeite te steken in de aanpassingen van mijn werkplek, het zou er toch niet voor zorgen dat ik meer zou gaan werken.
Maar het meest vreemde advies dat ik tot op heden heb gehad heeft te maken met hoe ik over kom op anderen. Het UWV komt binnenkort controleren of ik wel echt beperkt ben. Zij bepalen uiteindelijk wat er wel en niet mogelijk is. Daar heb ik overigens totaal geen moeite mee, mijn verhaal is duidelijk en ze mogen me alles vragen. Niet iedereen durft dat. En het advies om maar een nacht niet te slapen, zodat ik er minder goed uit zie, voordat het UWV op bezoek komt, slaat natuurlijk nergens op. Toch werd het me geadviseerd. Op de vraag of dit vaker werd gevraagd van het personeel, werd bevestigend geantwoord.

Het liefst zou ik helemaal geen adviezen meer horen. Toch begrijp ik dat over het algemeen adviezen met de beste bedoelingen worden gegeven. Ik vind het lang niet altijd prettig om het hele verhaal opnieuw te vertellen. Helaas ontkom je daar niet aan. Toch vertel ik mijn verhaal liever een aantal keer extra dan dat ik adviezen krijg waar niemand iets aan heeft. Blijkbaar is in mijn geval voor sommigen de rolstoel niet voldoende aanwijzing dat er iets aan de hand is. Nee, daarbij moet ik er dodelijk vermoeid uitzien. Het liefst ongeschoren en ongewassen. Misschien moet ik erbij gaan kwijlen en met shirtsponsoring van een pijnstillerfabrikant wat scheef in mijn stoel gaan hangen. Of zou ik daarmee juist overdrijven?

Groet
Martijn