Auto avonturen. Met kinderen in de auto, gebeurt er altijd wel iets. Jip, de jongste, is gek op wintermolens (windmolens voor de langzame lezer). Kris, de middelste, telt ieder paard dat ze ziet hardop en Sam bemoeilijkt dit voor beide. Afgelopen zaterdag zaten we voor een langere rit in de auto. We zijn net de straat uit als Jip roept "He, ik zie een meneer die kan lopen." Waar dat ineens vandaan kwam is ons nog steeds een raadsel, maar grappig was het wel. Dat kinderen snel wennen aan het feit dat papa een rolstoelgebruiker is, daar waren we inmiddels wel achter. Maar dat iedere man niet meer kan lopen en dat dit dus als iets bijzonders gezien wordt, hadden we niet door. Nou is het in Hengelo waarschijnlijk zo dat de meeste mannen niet lopen. Waarschijnlijk wordt de stad overspoeld door lopende vrouwen, maar het zegt iets over haar beleving op dit moment.
Kinderen kijken waarschijnlijk met een andere blik de wereld in dan dat wij (of in ieder geval ik) dat doen. Toch zien en begrijpen ze veel meer dan dat ik voor mogelijk had gehouden. Vooral de open en eerlijkheid hierin raakt me steeds weer. Regelmatig wordt mij gevraagd of de rolstoel iets blijvends is, of dat ik een blessure heb die binnenkort weer over is. Met name de jongste twee kinderen antwoorden dan al snel in mijn plaats. Papa heeft een zeer been (toen Kris wat jonger was, had ik zelfs een gebroken been) en dat gaat nooit meer over. Ondanks dat het begrip tijd, ze nog weinig zegt, is het wel duidelijk dat nooit meer overgaan erg lang duurt. Voor hen is dit dan ook de normaalste zaak van de wereld. En daar waar ik het af en toe beu ben om mijn verhaal opnieuw uit te moeten leggen, hebben zij hun verklaring altijd klaar. Ook is het knap dat deze nooit veranderd (op wat kleine woordwijzigingen na).
Daar waar ik al jaren bezig ben te accepteren dat ik een handicap heb en mezelf steeds tegenkom, zien de kinderen toch vooral de voordelen. Zoals ik al eerder schreef springen ze regelmatig bij me op schoot zodat ze niet hoeven te lopen. Zo hadden de oudste twee een uitvoering op school Ik ben daar met Marloes en Jip naar toe gegaan. Jip kon niet veel zien en heeft mij als keukentrapje gebruikt. Op een gegeven moment gaf ze aan moe te worden van het staan, waarbij papa als luie stoel wordt gebruikt. En ook wanner we ergens komen en de kinderen verlegen worden, is de rolstoel een prima object om je achter te verschuilen, terwijl ik het zelf nog wel eens een sta in de weg vindt. Een ander groot bijkomend voordeel is dat je kinderen niet telkens opnieuw hoeft uit te leggen waarom je iets niet kunt. De vanzelfsprekendheid waarmee dat gaat blijft verbazingwekkend.
Het leukste echter is wanneer de kinderen verontwaardigd raken wanneer hun papa onrecht wordt aangedaan. Vanmiddag nog, wil ik parkeren om boodschappen te gaan doen. Kris weet dat ik met mijn kaart overal mag staan. Vlak voor mij echter racet een man in een klein Slopeltje de parkeerplaats op. Hij springt uit de auto en wil richting winkel rennen (toch vreemd voor een gehandicapte was mijn gedachte, maar het regende en ook wij houden niet van water). Kris roept meteen dat de man daar niet mag staan. En inderdaad een invalide parkeerkaart ontbreekt. Ik spreek de man aan (tja, je wil aan je kinderen toch laten zien dat je niet bang bent). Op een nette manier vraag ik de man of hij door heeft dat hij op een invalideparkeerplek staat. Hij stelt de tegenvraag of ik dan wel gehandicapt ben. Ik pak mijn parkeerkaart en hoor Kris alweer zeggen dat ik zere benen heb. De man stottert wat en zegt dat hij dan dit keer pech heeft. Normaal gesproken is de plek wel vaak vrij. Daarna loopt hij weg en gaat zijn auto verplaatsen. Ik zwaai nog een keer vriendelijk naar hem en draai mijn auto de plek op.
Hierna onstaat een discussie (in de auto want het regent nog steeds). Kris vraagt zich af waarom de man hier parkeert en of ik dat niet gemeen vindt. Eigenlijk heeft Kris gelijk. Ik had de man graag meer tegengas gegeven, maar dat komt altijd pas achteraf. Ik denk dat ik gewoon verbaasd was over de arrogante wijze waarop deze man tekeer ging. Ik bedoel, wanneer zo'n plek vrij is, zegt dat niet dat er niet iemand wil parkeren wanneer hij zijn boodschappen haalt. Ik verwacht geen medelijden, maar een beetje medeleven zou niet verkeerd zijn.
De grap is echter dat ik al vrij snel over mijn verbazing heen was, maar dat Kris langere tijd boos is gebleven. Onrecht is iets waar kinderen blijkbaar slecht tegen kunnen.
Wat ik wel met haar heb afgesproken, is dat wanneer er ooit een keer dit kleine Slopeltje op deze plek staat, we mijn auto ervoor zetten en heel erg rustig onze boodschappen gaan doen.
Groet
Martijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten