Nu kom ik voor mijn werk veel in verschillende gevangenissen. En hier maak ik als gehandicapte de meest vreemde zaken mee. Hieronder zal ik een kort overzicht geven van verschillende gevangenissen en andere justitiele instellingen in Nederland, waar ik mijn rollende reclasseringswerk uitvoer.
Het begint eigenlijk al voordat ik in een rolstoel zat. Ik liep al langere tijd met 1 kruk. Ik wilde een van mijn clienten spreken in de Karelskamp (gevangenis) in Almelo. Normaliter laat je je identiteitspapieren zien en in mijn geval een reclasseringspas. Daarna mag je door een set detectiepoortjes lopen en moet je "piepvrij" naar binnen. De afstellingen van deze poortjes wisselen per gevangenis en in Almelo reageert het kreng zelfs op de vullingen in je kiezen. Moet je nagaan wat zo'n apparaat met een kruk doet. Maar goed, met afzakkende broek en op sokken (schoenen en riem moeten door de scan) schuif ik mijn kruk vooruit. Dit zodat ik daarna zelf door het poortje kan schuifelen. Niet naar de zin van de poortier. De kruk geeft een signaal en moet door de scan. Dit wil natuurlijk niet, scan te kort kruk te lang. Inmiddels sta ik aan de andere kant mijn broek op te houden. En toen spraken ze de daar legendarische woorden "Meneer, heeft u de kruk echt nodig, of kunt u ook zonder?" In mijn hoofd schoten de meest sarcastische reactie door elkaar, maar ik heb netjes geantwoord dat ik zonder kruk niet ver zo komen. Of de kruk dan uit elkaar kon? Waarschijnlijk denken ze daar dat ik per keer een kilo cocaine mee naar binnen smokkel of dat het ding om te bouwen is naar een volautomatisch machinepistool, maar de kruk moest uit elkaar. En toen was ik pas net binnen. Daarna ga je door naar de bezoekleider, die je gegevens nogmaals controleert en vraagt of de kruk niet buiten kan blijven. Nee dus...
Inmiddels zit ik in een rolstoel en worden de problemen nog leuker. Zo kwam ik regelmatig in Warnsveld. Hier zit een forensische psychiatrische afdeling (ook een justitie onderdeel), waar ik clienten had zitten. Er waren natuurlijk invalide parkeerplaatsen, maar deze werden systematisch bezet door de behandelaar en een arts van de kliniek. In mijn vorige stuk kun je lezen hoe ik daar over denk. Verder doorzeuren hierover heeft volgens mij geen zin.
Maar met een rolstoel een gevangenis betreden is en blijft een opgave. In Hoogeveen (P.I. de Grittenborgh) gaat dit overigens prima. Er werd wel eens extra gecontroleerd, maar inmiddels heb ik een toegeangspas en kennen de poortiers me. Binnenkomen gaat nu net als bij het reguliere personeel en dat lijkt me voor iemand die zijn vak binnen een gevangenis probeert uit te oefenen een logische zaak.
In de gevangenis in Vught en ook een justitiele inrichting in Rotterdam, is de verwarring groot wanneer de rollende reclasseerder binnen komt. Er wordt direct overlegd en de vraag is altijd of ik uit de stoel kan komen om "piepvrij" door de poortjes te gaan. In het begin ging ik hierin mee. Nu niet meer. Er zijn handscans en hiermee kunnen ze mijn persoon controleren. Ook de gewone fouillering is een gebruikt middel. Nu verdragen mijn benen nauwelijks aanraking en is het geheel nogal een genante vertoning, waar de poortiers zelf ook nauwelijks raad mee weten, maar veiligheid voor alles.
Zo niet in de gevangenis is Zwolle. Deze gevangenis heeft 2 kanten. Een van mijn collega's aldaar werkt voornamelijk aan de zijde waar de dames gedetineerd zitten. Als ik daar voor een afspraak terecht moet, is mijn stoel (en in het verleden ook de stok) geen enkel probleem. Hij neemt de verantwoordelijkheid en ik kan gewoon naar binnen. Maar dan de kant waar de heren zitten opgesloten. Inmiddels zijn er afspraken gemaakt met het hoofd beveiliging en duurt het nog maar anderhalf uur voordat ik binnen ben. Fouilleren (met handschoenen aan), betasten, onderzoeken en scannen met een handscanner, ik ontkom er niet aan. En mijn collega staat er dan bij met het schaamrood op de kaken. Ik laat het maar gebeuren, want ik heb het daar al erger mee gemaakt. De eerste keer dat ik in rolstoel verscheen, werd me gevraagd uit mijn stoel te komen. De vraag waarom werd niet beantwoord. De bedoeling was dat ik zou overstappen in een duwstoel van de P.I. Dat is hetzelfde als de poortier vragen zijn schoenen te verwisselen voor een paar naaldhakken, maar dat vinden ze daar niet grappig. Ik heb toen beleefd geweigerd en aangegeven terug te gaan naar kantoor om een klacht op te stellen. Mijn collega van de gevangenis was inmiddels ook gearriveerd en probeerde te bemiddelen. Uiteindelijk mocht ik in mijn eigen stoel naar binnen. Wel op eigen risico en er zou nog wel over nagesproken worden. Ik wacht nog steeds.
Ik weet niet wat de redenen zijn van gevangenis personeel om zo achterdochtig te doen. Ik begrijp dat in het oogpunt van veiligheid een hoop controle nodig is. Maar ik ben nou eenmaal afhankelijk van deze stoel. Daarnaast ben ik voor de rechtbank beedigd en vraag ik me af of er werkelijk zoveel gesmokkeld wordt door reclasseringswerkers. Of zou het zo zijn dat de poortiers tot een van de groepen behoort die ik in een eerder stuk heb beschreven? Zouden ze gewoon bang zijn voor gehandicapten?
De grap is dat eenmaal binnen het probleem verdwenen is. Ik ben nog geen personeelslid of client tegengekomen die vragen stelde over mijn rolstoelgebruik. Het enige probleem dat er dan bestaat, is het feit dat er in al de eerder genoemde gebouwen geen invalide toilet te vinden is.
Groet
Martijn
Tja beveiligings mensen doen dat werk niet voor niks. Ze mogen dat werk dan ook alleen doen als blijkt dat ze een bepaald iq hebben, namelijk dat van een pinda! Daarna moeten ze ook nog een hork examen afleggen. En zie daar .... weer een beveiliger erbij.
BeantwoordenVerwijderen