Parkeren

Ok, toegegeven, ik was voor mijn rolstoelgebruik ook absoluut niet bezig met het lot de gehandicapte medemens. Ik moet zeggen dat ik niet tot de categorie behoor (die ik in een eerder stuk beschreef), die bang is voor mensen met een handicap, maar erbij stilstaan heb ik nooit gedaan. Logisch ook. Wat je niet kent, zal je ook niet raken. Nu is natuurlijk alles anders. Inmiddels heb ik door waar de meeste rolstoelers mee te maken krijgen en probeer ook ik anderen bewust te maken van deze zaken. Meestal overigens zonder succes. Blijkbaar is het moeilijk om je in anderen te verplaatsen. Dit lijkt alleen maar moeilijker te worden hoe verder het van je af staat.

Nu merk ik in mijn omgeving een duidelijke verandering. Mensen houden veel rekening met mijn beperking. Zo trouwde mijn zusje en de hele dag was zo georganiseerd, dat ik niet een keer mijn stoel uit hoefde. Hier zijn ze lang mee bezig geweest, maar zij wilden niet dat ik op enige manier belemmerd zou worden. Iets waar ik overigens erg dankbaar voor ben. Ook directe collega's denken er meer over na. Alhoewel het onbewust ook wel eens mis gaat. Zo hadden we gisteren een feestje ter ere van een jubileum van een van mijn collega's. Daar was in Almelo een zaaltje voor gehuurd met een drankje en een hapje. Vlak daarvoor had ik een gesprek gehad waarin mijn toekomst werd besproken (deze ziet er overigens goed uit door inspanningen van mijn direct leidinggevenden). We komen gezamenlijk aan bij het betreffende cafe en wat blijkt. Het gehuurde zaaltje bevind zich op de bovenverdieping achter een steile trap zonder lift. Ik kan gelukkig nog behoorlijk uit de voeten en ben uiteindelijk (met enige pijn en moeite) boven gekomen. Later bleef de regelaar zich verontschuldigen voor het feit dat ze niet had gecontroleerd waar de zaal zich precies bevond. Ergens had ik waarschijnlijk meer medelijden met haar dan zij met mij. Zij voelde zich schuldig ten opzichte van mij, terwijl ik begrijp dat er natuurlijk geen opzet in het spel was. Meedenken is vaak al voldoende.

Maar om terug te komen op het onderwerp parkeren. Ondanks dat ik niet altijd heb meegevoeld met gehandicapten was in niet zo onbeschoft om mijn auto te parkeren op een invaliden parkeerplaats. Ok de boetes zijn daar een stuk hoger dan regulier foutparkeren, maar ik kon me ook toen al voorstellen dat deze plekken er niet zomaar zijn.
En inderdaad, ik merk dat ook ik deze plekken veelvuldig gebruik. Over het algemeen is een invaliden parkeerplek dichtbij winkels of openbare gelegenheden. Daarnaast kan ik met mijn kaart daar vaak gratis, of tegen een lager tarief, parkeren. Daarnaast zijn deze plaatsen vaak wat breder dan reguliere parkeerplaatsen. Behalve bij het hoofdkantoor van mijn werkgever in Deventer. Hier is de parkeerplaats voor invaliden (1 in totaal, op een personeelsbestand van ruim 1100 werknemers) het smalste plekje op de parkeerplaats. Vaak is deze ook nog bezet door collega's die anders hun auto verder weg moeten zetten, maar dat terzijde. Deze breedte heb ik nodig om goed in en uit de auto te kunnen stappen en is dus niet gemaakt omdat gehandicapten niet kunnen inparkeren!

Nu maak ik het vaak zat mee dat de plekken bezet zijn door mensen die geen handicap hebben. Tenminste als onbeschoftheid intussen niet als handicap aangemerkt wordt. Even snel een boodschap halen is ook geen handicap. Daar zit hem juist de kneep. Ik kan niet even snel een boodschap halen. Wanneer ik daarvoor ook nog eens met moeite uit mijn auto kan komen, op een normale smalle parkeerplek, duurt die snelle boodschap alleen maar langer. Ik spreek mensen tegenwoordig ook gewoon aan. Dit zelfde gebeurde met een collega die bij me in de auto zat. Hij keek me enigszins verbaasd aan en vroeg zich hardop af of ik inmiddels bij parkeerbeheer was aangenomen. En natuurlijk werkt het ook zo. Mensen worden niet graag aangesproken. Je moet daar erg mee oppassen en kunt er behoorlijk mee de mist in gaan. Maar wanneer iemand duidelijk geen kaart heeft en toch aanspraak wil maken op een aangepaste parkeerplek, krijgen ze van mij standaard de volgende opmerking. "Neem je volgende keer ook mijn handicap? Mijn parkeerplek heb je namelijk al!" De reacties verschillen, maar meestal stamelen ze een soort van sorry en vertrekken. Sommigen blijven echter staan en reageren niet. Die zouden ook een eigen parkeerplek en parkeerkaart moeten krijgen. Zo een met hekken eromheen, waar ze niet meer uit vandaan komen. Deze groep zou ik graag met mijn auto blokkeren en dan rustig mijn boodschappen gaan doen. Maar hier heb ik het lef nog niet voor. Misschien als het op een dag meerdere keren gebeurd, dat ik er wel toe in staat ben.

Andersom werkt het ook. Mensen die mij in de auto zien zitten, verwachten geen gehandicapte te zien. Ik kwijl niet overmatig achter het stuur, ik praat verstaanbaar en heb vaak een horde kinderen bij me. Waarschijnlijk zijn dat geen tekenen van invaliditeit. Dus kijken mensen vreemd en maken ze opmerkingen wanneer ik een aangepast parkeerplek op rij. Ik zwaai dan vaak een keer met de kaart of stap in mijn rolstoel, waardoor mensen begrijpen hoe het zit. Af en toe vraag ik of ik er niet gehandicapt genoeg uit zie.

Moraal van het verhaal is volgens mij, heb resprect voor elkaar ook in het verkeer. Er zijn voldoende mensen die, eenmaal in de auto, veranderen in volslagen idioten. Mijn hoop is dat ze tijdens het parkeren voldoende zijn uitgeraast om af en toe eens te proberen aan een ander te denken.

Groet
Martijn