Weerbericht

Ik ben nooit een fan geweest van het weerbericht. Waar anderen de hele dag buienradar "checken", kijk ik wel gewoon naar buiten. Ik zie dan vanzelf of de zon schijnt, of het bewolkt is of dat het misschien een beetje waait.
Onweer is ook nooit een probleem. Mijn dochters zijn hier op zijn zachtst gezegd nogal van onder de indruk, dus een onweersbui missen is volkomen onmogelijk. Let wel, dit is niet alleen gedurende de dag, maar vooral ook gedurende de nacht. Dan ligt het bed ineens vol met kinderen die de blauwe lichtflitsen eng vinden, maar stiekem toch ook wel een beetje spannend. Slapen lukt niet eerder dan wanneer de storm volledig over is. De kleinste rommeling in de verte is genoeg voor de dames om aan te nemen dat de storm "nog lang niet over is".

De laatste jaren is hier echter verandering in gekomen. Sinds ik de rolstoel gebruik blijkt het weer ineens ook voor mij belangrijk. Ik volg nu zelfs Paulus Pietsma om te kijken of het niet gaat regenen. Een beetje gedruppel is niet zo'n probleem, maar een flinke bui kan een stoel toch grondig doorweken.
Zo heb ik Kris eens opgehaald van een feestje bij een vriendinnetje. Ik stap in mijn stoel, met een aangekoppelde handbike. (Voor hen die het niet kennen bekijk de foto hieronder maar).

Dat ziet er snel uit, maar dat valt tegen. Gezien het feit dat je armen ongeveer een derde van de kracht van je benen hebben, kost het wat extra moeite om hard te gaan. Maar toch, Kris op schoot en snel terug naar huis. Een hoosbui barst los. Weinig aan de hand. Wanneer je vooruit gaat, wordt de bekleding van je stoel niet nat. Toen we echter thuis kwamen, was er niemand die de deur kon open doen. Mijn vrouw had besloten dat het toch wel zielig was om ons door de regen te laten rijden en zou me wel even oppikken onderweg. Dat ik al terug was wist ze niet. Na een kwartier kwam ze de straat inrijden. Kris, ik en mijn stoel waren nat tot op het bot. De bekleding heeft 2 dagen moeten drogen. Lief natuurlijk, maar licht onhandig.

Maar om terug te komen op het weerbericht. Vanmorgen viel de krant op de mat. Er werd een waarschuwing gegeven in verband met hevige sneeuwval. En als er iets is waar je als rolstoeler niet doorheen komt, is het wel sneeuw. Een klein laagje wil wel, maar wanneer je hoepels zich volzetten met sneeuw en je voorwielen zich ingraven, is van vooruitgang geen sprake meer. Afgelopen jaar heb ik daarom veel binnen gezeten in de winter. Ik kan nog aardig lopen en staan, maar met sneeuw is ook dat een hele beproeving. Hoe blij was ik dan ook vanmiddag toen de "sneeuwstorm" stopte en wederom bleek dat Nederlanders extreem goed zijn in overdrijven. Er ligt een laagje van nog geen halve centimeter en ik kan nog rustig rollend mijn dingen doen. Ik hoef niet op zoek naar een sneeuwschuiver voor op de voorkant van de stoel of sneeuwkettingen of spikes op de banden. Hoe leuk sneeuw ook is voor het aanzien van Nederland en hoe geweldig de kinderen het ook vinden, sla dit jaar maar over. Hopelijk is er dan volgend jaar inmiddels een uitvinding gedaan waarmee wij wel de sneeuw door kunnen.

Groet
Martijn